We doen het bijna maandelijks… afscheid nemen van dierbare mensen op het zendingsveld. De tijd zit erop, ze gaan weer naar huis. Afgelopen maand mochten we ook weer afscheid nemen. Eerst van een short termer met de naam Anna. Een zeer innemende meid, die diep ontroerd was toen ze hier vertrok. Wat wilde ze graag blijven en wat is ze toch een kanjer. Haar vertrek zorgde voor veel gevulde zakdoekjes.

Afgelopen maandag mochten we weer afscheid nemen van opa en oma. Elske’s ouders waren 4 weken bij ons, en het was een bijzondere goede tijd samen. En dan dat onvermijdelijke moment om elkaar weer los te laten. Na al die jaren denk je dat het wel mee zal vallen. Toen wij naar Zuid Afrika vertrokken op 9 november 2011, schreef ik al een blog over afscheid nemen… en voor het loslaten.

Nu, ruim 8 jaar later is dit nog steeds ontzettend moeilijk. Afscheid nemen gaat diep zitten. In je binnenste. Soms zorgt het voor onrust, voor verdriet, voor pijn. Los laten is gewoon echt niet leuk. En toch, ondanks alles is er een enorme vrede, een rust en een troost, wetende dat God ons juist in dit soort momenten bijstaat. Dan toch elke keer maar weer terug naar onze teksten in Psalm 84, die we meekregen toen we het avontuur naar Zuid Afrika begonnen:

Want God, de HEER, is een zon en een schild. Genade en glorie schenkt de HEER, zijn weldaden weigert hij niet aan wie onbevangen op weg gaan. HEER van de hemelse machten, gelukkig de mens die op u vertrouwt.

Juist nu de kinderen ook steeds meer gaan beseffen wat het betekent om afscheid te nemen wordt het steeds lastiger. De dag dat ik opa en oma naar het vliegveld bracht, liet Judah (4 jaar) duidelijk merken dat hij heel boos op mij was, dat ik opa en oma had weggebracht. Levi (9 jaar) en Sarah (7 jaar) verwerken het weer op hun eigen manier; Sarah vooral chagrijnig, en Levi vooral verdrietig. Afscheid nemen zal nooit makkelijker worden. Los laten is verschrikkelijk, maar “part-of-the-deal”.

Na ongeveer een maand terug te zijn na ons verlof, was het weer erg goed om terug te zijn bij de dagelijkse activiteiten van Melusi. Iets wat ik (Daniel) buitengewoon heb gemist is Kids Church. En de eerste keer dat ik op het rooster van Kids Church stond, was het direct raak. Ruim 200 kinderen waren er, en zowel de bovenbouw (9-14 jaar) als de onderbouw (3-8 jaar) groep waren gezellig vol. Toch bijzonder als je bedenkt dat er zo’n 80 volwassenen gemiddeld naar de gemeente komen. De jeugd is goed vertegenwoordigd.

Toch was niet de aantallen die mij opviel, maar het beeld van onderstaande foto. Ik maakte deze foto tijdens onze aanbidding, en het was pas later dat het beeld van deze foto pas echt goed tot mij doordrong. In de hoek stond een meisje, die ik nog niet eerder had gezien. De meesten bovenbouw kinderen kennen mij wel, en noemen mij gekscherend “Daddy D”, een naam waar ik waarschijnlijk nooit meer vanaf kom ;-). Maar dit meisje kende mij niet en ik kende haar niet. Dit meisje op de foto vertelt een verhaal, want zij had een soort vastberadenheid op haar gezicht die me niet los liet. Ze was erg tenger meisje, misschien net 10 jaar oud. Ze wilde vanochtend graag naar Kids Church toe, maar hoogstwaarschijnlijk had haar (groot)moeder die ochtend gezegd dat ze voor haar 2-jarig broertje moest zorgen. Vastberaden als ze was om vandaag Kids Church mee te maken, besloot ze om haar kleine broertje mee te nemen naar Kids Church. Maar haar 2-jarig broertje wilde bij zijn grote zus blijven, en week niet van haar zijde. Tot het moment, dat het kleine broertje moe werd en wilde slapen. Zoals zo velen hier in Afrika, pak je je broertje op en valt ie in slaap op de rug van grote zus, of mama. Echter, dit kleine broertje was niet bepaald echt zo klein. Ik denk zelfs dat kleine broertje maar een paar kilo’s lichter was dan haar grote zus. Vastberaden en hongerig naar het evangelie, besloot ze om haar broertje op haar rug in slaap te laten vallen, zodat ze zelf mee kon doen met de aanbidding en naar het bijbelverhaal kon luisteren.

Toen ik deze foto opnieuw zag, bedacht ik: “God, wanneer ben ik zo hongerig geweest voor Uw Woord?”. Ondanks de zware last van haar kleine broertje, besloot ze om onverstoord alle aandacht te geven voor de aanbidding en God’s woord. Ik besefte dat ik nog veel kon leren van dit meisje: in tijden van belasting en in tijden van drukte, ben ik dan ook zo hongerig voor God, ben ik dan ook zo vastberaden om naar Hem toe te gaan?

Mattheus 11:28-30 zegt het als volgt: “Komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven; neemt mijn juk op u en leert van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart, en gij zult rust vinden voor uw zielen; want mijn juk is zacht en mijn last is licht.