Eindelijk is het dan zover… Levi zat al ruim twee weken af te tellen, want opa en oma kwamen dan eindelijk een keer langs! Elske’s ouders hadden in mei al hun vakantie geboekt, en het leek toen nog zo heel ver weg, maar opeens, tussen alle Nederlandse bezoekers door, waren zij aan de beurt. En wat een feest. Een grote verrassing was al dat we als hele gezin hadden besloten hen op te halen. Twee keer bijna 5 uur rijden, en 870 km heen en weer, leek het ons wel handig om de kinderen eerst even een uitlaatklep te geven bij Pretoria Zoo, een van de betere dierentuinen in Zuid Afrika.
En daar stonden ze dan opeens op het vliegveld. Opa en Oma! Na een paar rustige dagen, draaien ze nu mee met het reilen en zeilen van de missie, en zoals we hier gewoonlijk zeggen: “never a dull moment”, oftewel, we vervelen ons hier niet. Maandagmiddag hebben we ook maar vast Sarahs eerste verjaardag gevierd. Dat duurt nog wel even, want ze is pas de 22ste jarig, maar dan zitten we heerlijk als familie te genieten van een vakantie.
En ow ja, je zou het nog bijna vergeten, de familie is hier nog verder uitgebreid met een nicht van Elske, die hier ook een maand verblijft, en tijdens onze vakantie op ons huis past… Het is hier dan ook erg gezellig!
Nog 3 daagjes en dan mogen we op een beste vakantie voor twee weken. Baie lekker!
Zondag 27 oktober was het dan zover! Een braai (of BBQ) om te mogen vieren dat God ons dit huis heeft gegeven. Samen met het Melusi team en enkele vrienden van Melusi fellowship hebben we dit heugelijke feit mogen vieren. Omdat we eindelijk de lang verwachte regen kregen, werd de braai maar voor de zekerheid even onder onze afdak geplaatst. We hadden ook een paar bijzondere bezoekers deze week hier bij Melusi Christian Community en met Timothy Jack uit Australie and Michelle uit Zwitserland was het een behoorlijk internationaal gezelschap!
Ongeveer een maand geleden vertelde een short-termer midden tijdens onze maandagvergadering dat hij toch heel graag een paar dagen naar de Drakensberg toe wilde. Nu, als snel was er een plan geboren, en afgelopen weekend hebben Wilbert en ik (Daniel) twee dagen, twee bijzonder mooie wandelingen gemaakt in de Drakensberg.
De eerste wandeling, op zaterdag, betrof de Tugela Gorge, een stevige wandeling van ruim 15 km, door een rivierdal, dat eindigt in een nauwe kloof, genaamde de ‘Tunnel’. Via een houten touwladder was het mogelijk om nog verder door te klimmen tot vlak onder de wereldberoemde Tugela Waterval (960 lang, en tweede langste waterval in de wereld). Maar helaas, in het droge seizoen staat deze toch echt droog! Dus geen waterval voor ons. Dat maakt de wandeling echt niet minder mooi. We hebben extra genoten van de uitzichten op de bergen en het “Amphitheater”, een 1000 meter loodrechte wand, in de vorm van een halve cirkel.
Voor tweede wandeling, op zondag, hadden we vier extra deelnemers mee, die we tegenkwamen in de Backpackers waar we overnachten. Samen met twee Vlaamse meiden en twee Canadeze meiden begonnen we aan een serieuze tocht. Eerst moest er 130 km gereden worden om bij de parkeerplaats op 2700 meter hoogte uit te komen. Daarna via een steil pad en een lang stuk langs de bergwand, hadden we twee ‘chainladders’ te beklimmen om zodoende de laatste 50 meter te kunnen overbruggen tot boven op het plateau. Eenmaal boven konden we al vrij snel de Mont-aux-Sources (3281 m, en de hoogste berg van Zuid Afrika) herkennen, en dus gingen we voor deze uitdaging. Op de top waaiden we zowat weg, en een temperatuur van maximaal 5 graden hielp niet echt om daar lang te blijven. Net onder de top, op een beschutte plek, vonden we een heerlijk plekje voor onze lunch, met uitzicht op de bovenkant van het “Amphitheater”. Na de lunch doorgewandeld tot de rand van het “Amphitheater” en nog een tijdje genoten van de spectaculaire uitzichten. Het was erg helder en je kon misschien wel 150 km ver kijken. Via de bovenkant van de Tugela waterval en de noordelijke kant van het “Amphitheater”, zijn we terug gelopen richting de parkeerplaats. Maar daarvoor moest wel de beruchte “Gully” nog overwonnen worden. In een nauwe kloof met veel losliggende stenen moest heel steil worden afgedaald. Een afdaling van misschien een totale lengte van 500 meter, maar het kost je al snel een half uur. Terug bij de auto, na ruim 18 km, waren we moe maar zeker voldaan!
Afgelopen week hadden we weer een Nederlandse op bezoek. Een oud-ARCADIS-collega van Daniel, Selma Hafkamp, had een maand ervoor gevraagd of ze bij ons langs kon komen, voor het maken van een aantal professionele foto’s van Melusi Christian Community. Zij moest voor haar foto vakopleiding een opdracht doen bij een stichting of een non-profit organisatie. Via via, kwam ze bij ons terecht, en wat een leuke verassing dat was. Selma is met haar eigen bedrijf Beelddig lekker aan de weg aan het timmeren, en heeft ons versteld doen staan met haar gave voor detail en soms bijzondere invalshoeken voor haar foto’s. Een aantal foto’s van het werk willen we jullie niet onthouden, maar reken maar dat de komende weken nog veel meer leuke foto’s op onze web-log gaan verschijnen. Dus maar even de site goed in de gaten houden! En PS, zij is ook in te huren voor feestjes, partijen en familie shoots! 🙂
Dit is het verhaal van Siyabonga uit Kwasithole (voor privacy reden hebben we zijn echte naam niet gebruikt)
“Ik ben Syabonga en ik ben 13 jaar. Ik woon samen met mijn oma, mijn moeder, en mijn neven en nichten. Ik weet niet wie mijn vader is, ik heb hem nooit gekend. Wij wonen dus met zijn 6-en in een mooi stenen huis. Omdat mijn moeder werkt als lerares zo’n 80 kilometer hier vandaan, woon ik dus bij mijn oma. Zij zorgt voor mij. Ik heb een kleine kamer welke ik samen met mijn neef deel. Wij houden geiten en hebben in onze tuin wat mais geplant. Soms moet ik na schooltijd water halen, en dat is best zwaar werk .Elke dag ga ik naar Dundee Hogeschool, waar ik nu in de tweede klas zit. Soms ga ik er lopend na toe, een wandeling van 8 kilometer.
Op een dag – nu 4 jaar geleden, ik was toen 9 jaar – zag ik een keer een hele groep kinderen spelen op het veld beneden in het dal. Ik was nieuwsgierig en omdat ik wel van spelen houdt, ben ik naar het veld gekomen. Elke vrijdagmiddag was er ‘Kidsclub’ en ik vond het erg leuk. De spelletjes, het zingen, de verhalen, het boeide me allemaal. Ik leerde veel over Jezus en ik begreep de verhalen goed. Dan, plotseling, stopte de Kidsclub zomaar.
Een paar jaar later begreep ik van mijn vriend dat er een tienergroep is, waar ze ook de verhalen van Jezus vertelde. Hier bestuderen wij de Bijbel, zingen we Engelse aanbiddingsliederen, en bidden we samen. Ik leerde zoveel over Jezus, dat ik nog niet zo lang geleden Hem heb aangenomen als mijn persoonlijke Verlosser. Toen ik hoorde dat er een doopdienst zou worden gehouden eind April, wist ik dat ik hier deel van uit wilde maken. Op 27 April heb ik me laten dopen. Twee weken geleden heb ik ook deelgenomen aan een tienerkamp op Melusi missie. Ik had zoveel plezier, en ook heel veel geleerd over de keuzes die ik in mijn leven mag maken. Ik weet dat God een plan voor een ieder heeft, en dat Hij zojuist met die van mij is begonnen.”
Langzamerhand…. of beter gezegd…. heel snel krijgt “ons droomhuis” in Zuid Afrika steeds meer gestalte. In februari hebben we besloten om definitief ons eigen huis te gaan bouwen op Melusi. 3 maanden later is de fundering gelegd en worden de binnenmuren gebouwd! Binnen nog eens 3 maanden moet het huis helemaal klaar zijn! Tja, dat gaat best snel! Hieronder vind je een foto album van de bouw werkzaamheden.
Afgelopen twee weken hebben we mogen genieten van een Australisch team dat hier bij Melusi op bezoek kwam. Ze hadden het doel om een verwaarloosd gebouw op de missie te veranderen tot een training- en vaardigheidscentrum, voor houtwerk, metaalwerk en automonteur. Naast het harde werken hieraan, hebben we hen ook mee kunnen nemen naar allerlei leuke activiteiten, en de dagelijkse bedieningen (kidsclubs, outreaches, etc) die we hier doen. Naast gezelligheid, was het een bijzondere ontmoeting, en hebben we vele vrienden gemaakt. De connectie die bestaat tussen enerzijds Melusi en de History Makers Church in Bendigo Australie, zal zeker in de komende maanden en jaren verder worden verdiept, en kan niet anders gezien worden als een door God gegeven connectie.
In de 2 weken dat ze hier waren hebben ze het gebouw bijzonder snel opgeknapt. In die periode is ook besloten om het gebouw te gaan gebruiken als het nieuwe kerkgebouw, om zo het oude kerkgebouw te gaan gebruiken als Kids Centre: een bijzondere inloop faciliteit om de kinder- en jeugd ministries een ‘boost’ te geven! Heel bijzonder hoe God in tijd een visie kan bijsturen! Nu… dat betekent niet dat de training- en vaardigheidscentrum van de baan is… nee integendeel, hiervoor gaat een gloednieuw gebouw komen, welke we in samenwerking met onze Australische vrienden gaan opzetten! Een nieuwe, misschien wel grotere uitdaging!
Deze bezoekers hebben een speciaal plekje in ons hart gekregen. We weten zeker dat we een aantal van hen zeker gaan terugzien. Ook zij hebben Afrika in hun harten gesloten! Het was een bijzondere bemoedigende tijd. Dat de Heer ze rijkelijk mag zegenen!
Al enige tijd zien wij onder de tieners hier in de omgeving een ontzettende honger naar Gods liefde en genade. Samen met Brandien – een andere Nederlandse vrijwilliger hier – gaan we er regelmatig op uit om bijbelstudies te geven aan de tieners. Dit zijn vaak fundamentele onderwerpen, zoals verlossing, vergeving, ons zondige natuur, de betekenis van Jezus’ dood en opstanding, de doop en avondmaal, etc. Gepassioneerd komen de tieners naar deze bijeenkomsten toe, en soms moeten zij hier een behoorlijk eind voor lopen.
De afgelopen weken zagen we al dat er een opwekking gaande was. Vele tieners gaven hun hart aan Jezus. Datgene wat maanden is gezaaid, konden we afgelopen zaterdag oogsten. In samenwerking met een lokale kerk en voorganger, hebben Brandien en ikzelf een doopdienst georganiseerd. Eerst dachten we dat we zo’n 5-6 personen misschien mochten dopen. Uiteindelijk bleken dit er 25 te zijn!!!! Van deze 25 personen, waren maar liefst 15 van onze tieners!!! Jong als dat ze zijn, ze gaven allemaal te kennen dat ze voor Jezus willen gaan en dat zij hun leven om Hem centraal willen stellen. Wat een getuigenis.
In het zwembad waar enkele maanden geleden Brandien zelf nog gedoopt mocht worden, was het nu weer feest! Deze keer mochten Brandien en ikzelf – samen met de voorganger – deze mensen dopen! Wat heeft God geweldig in de harten van mensen hier gewerkt. Het deed ons wel beseffen dat het Zijn Werk is en dat Hij een groter plan heeft. Het was een bijzondere mooie bijeenkomst!
Uiteindelijk zie je, datgene wat je zaait, zul je eens een keer oogsten! Wat een geweldige oogst dit was!
En daar ga je dan, op naar de kust, auto volgeladen, Brandien mee, uitgelaten sfeer, een publieke feestdag en een heerlijk weertje…. Alle ingrediënten zijn in huis voor een heerlijk weekendje zon, zee en strand. Totdat… je in het hart van Zulu-land rijdt en opeens je versnellingen niet meer werken. Je parkeert de auto aan de zijkant van de weg en je ziet dat alle hydraulische vloeistof eruit gelopen is. Op dat moment gaan er heel veel gedachtes door je heen, en de andere gedachtes van een lekker weekendje zon, zee en strand vervliegen opeens heel snel. Wat nu? In ‘the-middle-of-nowhere’ sta je dan met een kapotte auto, in dit geval onze Landrover. Tijd om te bidden voor een wonder!
Een half uurtje later komt dit wonder als we eerst een aantal tieners aanspreken die gelukkig goed engels kunnen en ons helpen met een pick-up truck chauffeur die alleen maar Zulu spreekt. Hij wil ons wel trekken naar het dichtstbijzijnde dorpje en Shell garage. Na een paar kilometer blijkt dat deze garage letterlijk onbemand is, dus zijn we niets geholpen. We vragen daarom of hij ons misschien wil helpen ons naar Stanger te trekken (zo’n 40 kilometer verder) voor een mooi bedrag. Dat wil hij gelukkig wel doen. Onderweg maken we onze afwegingen en bedenken dat als wij in Stanger verblijven we alsnog accommodatie mogen betalen. Waarom bieden wij hem niet nog een beetje extra geld aan en vragen we hem of hij nog 30 km verder wil trekken, naar onze eindbestemming Salt Rock. En na amper overwegen doet hij dit voor ons en worden we gedropt bij de kleine supermarkt daar. Dus maar snel even eten inslaan en opeens staat daar de tweede engel! Deze, met de naam Arthur, vraagt of alles goed met ons is en of hij ons kan helpen. Uh jawel, wij hebben een strandhuis welke we mogen gebruiken bovenop de berg, maar die eerste truck ging dat nooit redden… kan hij ons misschien met auto naar boven brengen. Arthur beschikt over een Landrover Discovery 4, een gloednieuwe, en met een 4WD is dit dus geen probleem. Iets later dan gepland zijn we dus gewoon in ons strandhuis, met een kapotte auto voor de deur. Wat zijn we blij!
De volgende ochtend direct maar met de garages bellen. Geen verbinding! Netwerk ligt eruit. Dus maar even onze reddende engel bellen: Arthur. Ja, hij kan ons ook wel slepen naar een garage in de omgeving. We kiezen ervoor om naar een goede garage in Ballito te gaan, maar onderweg breekt al snel de kabel. 10 meter verderop breekt de kabel weer en nauwelijks 100 meter verderop opnieuw. Nu hebben we een schroevendraaier nodig om de kabel los te trekken, dus loop ik naar een benzinepomp waar de auto precies voor staat. Zij vertellen me dat de workshop achter de benzinepomp wel schroevendraaiers heeft. Daar aangekomen zie ik een wat oudere man werken aan een Landrover! En laat ik nu een probleem hebben met mijn Landrover! Ik vraag hem netjes of hij misschien mij kan helpen en dat wil hij. Nu de garage staat naast het strand, nog geen 15 minuten lopen van ons strandhuis. Hoe heerlijk: wij konden gewoon naar het strand gaan en naar boven en beneden lopen, terwijl ondertussen de auto gerepareerd wordt. Zaterdagmiddag kregen we dan ook te horen dat we de auto konden ophalen en met nog twee dagen van het lange weekend over, genoeg tijd om nog wat leuke dingen te doen. En of we dat gedaan hebben!
Maandagmiddag was het tijd voor de terugreis. Door stevige regenbuien waren we al snel weer in de buurt van Dundee. Maar helaas, 60 km voordat we terug zijn bij Melusi begeeft de versnellingsbak het weer en is weer alle hydraulische vloeistof eruit gelopen. En tja, ook deze keer was het weer midden in Zululand. Misschien wil God duidelijk maken dat we in het hart van Zululand moeten gaan werken :-). In ieder geval, het huilen stond me nader dan het lachen. Gelukkig was Peter Hambidge van de missie bereidt om naar ons toe te rijden en ons naar huis te slepen. Nog nooit zo weinig benzine gebruikt tijdens een vakantie trip!
Om het bovenstaande verhaal nog wat op te vrolijken, nog een paar kiekjes van deze bijzondere vakantietrip!
Met het thema “Living Your Dream” hadden we afgelopen weekend een tienerkamp, met 15 meiden uit twee townships. Een combinatie van veel lol, leuke spelletjes, goede studies en een worship night zorgde voor een gigantische sfeer. Alle meiden hebben in dit weekend Jezus aangenomen, en dat niet alleen zij geven ook aan een verschil te willen maken in hun eigen familie en gemeenschap! Hoe geweldig!
Volgende maand staan de jongens op het programma! Dat wordt pas een uitdaging 😉
