Een hele serie hoogtepunten

De afgelopen dagen zijn weer eens een achtbaan van hoogtepunten. En we horen je denken: vertel, vertel 😉

Mid november was het een fysiek hoogtepunt, toen Daniel, samen met 5 short-termers van Melusi missie naar een missiepost ging op het dak van Zuidelijk Afrika, op een hoogte van 3200 meter. Nu, als je bedenkt dat de hoogste berg van Zuidelijk Afrika ongeveer 5 kilometer verderop ligt met een hoogte van bijna 3500 meter, dan begrijp je dat je niet veel hoger kan komen dan deze missiepost. Al jaren zijn we bevriend met het echtpaar die deze missiepost runt, en middels gebed en evangelisatie het evangelie brengt onder de schaapherders van Lesotho. De missiepost is ongeveer 7 uur rijden van Dundee, en bevat onder andere de vermaarde Sani Pass, een leuke rotsweg van ruim 30%, die alleen met een 4WD te doen is! Een leuke uitdaging voor onze Landrover. De missiepost beschikt over een eigen groententuin (ook een uitdaging als je bedenkt dat je ver boven de boomgrens uitsteekt), een slachthuis, een gastenverblijf en een woonschuur. Daarnaast houden ze vee en kippen. Ons aankomst was niet onopgemerkt gebleven en we hadden direct een van de laatste koufronten te pakken. ‘s Nachts werd het -5 graden en met motsneeuw leek het weer even echt winter. Daarnaast kwam Daniel tot de ontdekking – dat na 4 keer deze trip gedaan te hebben – hij toch echt last heeft van hoogteziekte, en dat de meeste dagen gepaard gingen met hoofdpijn. Desondanks was het een fijne tijd om daar te zijn en het echtpaar te mogen bemoedigen met hun werk.

Nog maar net thuisgekomen, en twee dagen later ging de hele familie in de auto om naar de kust af te reizen voor een kort verlof. Van 3200 meter naar 0 meter in 3 dagen. De temperaturen zijn ook wat anders, want aan de kust is het altijd zomer, en rond deze tijd van het jaar betekent dat vooral veel zweten en plakken. Toch hebben we heerlijk genoten van het strand, ‘er even tussenuit zijn’, en Sarahs tweede verjaardag die we daar mochten vieren. Hoogtepunt: met het gezin naar de bioscoop om Postman Pat (Pieter Post) te kijken!

Afgelopen vrijdag was ook weer een hoogtepunt, want Melusi organiseerde een ‘worship & movie night’! We hadden de jeugd van de verschillende townships uitgenodigd en tot onze verbazing kwamen mer dan 170 jongeren. Wat een gave tijd werd het samen. Lekker zingen – met een behoorlijke doses Zulu liederen! Een drama stuk, een preek, een uitnodiging, en een maaltijd complementeerde het programma. Erg goed was het om te zien dat zo’n 50 jongeren voor het eerst Jezus aannamen, en daarnaast nog zo’n 20 jongeren die specifiek gebed wilde. God is goed! Nog gezellig met zijn allen de film “The Climb” gezien en daarna iedereen netjes naar huis gebracht… met de schoolbus!

Zondagmorgen, na de dienst, was het Sarahs hoogtepunt, want we vierde haar tweede verjaardag met het team. Mango-kwarktaart en mooi opgemaakte cake stonden op het menu. Wat een feest!

En afgelopen maandag! Jawel, Peter en Angeline Hambidge (‘base leaders’) kwamen terug van 6 maanden weggeweest in Australië. Natuurlijk hebben we ze ontzettend gemist en het is goed om ze weer in ons midden te hebben. Er zullen de komende dagen nog heel wat Australische verhalen langskomen. Lovin’ it!

Onkruid vergaat niet

Onkruid vergaat niet. Dat kan je zeker zeggen over onze groentetuin. Nee, wij hebben persoonlijk (nog geen) groentetuin, maar Daniel is wel verantwoordelijk voor de groentetuin van de missie. Deze produceert per week twee tot drie verschillende groenten voor voedselpakketten van in totaal 70 families. Daarnaast worden de groenten ook gebruikt voor de keuken, waar ongeveer 40 personen dagelijks eten. In de winterperiode is het droog hier, en speelt water (of meer het tekort hiervan) een belangrijke rol. Vaak gebruiken we in deze periode maar de helft van de 0.5 hectare groentetuin. In de zomer, na de eerste regen, is het alle hens aan dek. Eerst moet er gezaaid worden, en al snel wordt het schoffelen, schoffelen en nog eens schoffelen. In deze periode is het dagelijks vechten tegen het onkruid, wat hardnekkig groeit. Binnen een week kan je groentetuin er groen uitzien… maar helaas zonder dat je ook maar één groente ziet. Het is in deze tijdsperiode dat Daniel dus veel in de groentetuin duikt, om toch maar weer eens onkruid te wieden. Geen glamour, maar gewoon met de vingers in het zand! Om toch 70 families groenten aan te kunnen blijven bieden en onze keuken te blijven voorzien van groenten. Je moet de groenten van Ha…. Daniel hebben!

Weer thuis!

Nu we weer thuis in ons huis bij Melusi zijn, en we de foto’s van ons verlof aan het doorbladeren zijn, beseffen we ons des te meer, hoe een geweldige verlof tijd we hebben gehad. Uitgerust zijn we niet helemaal, mede ook omdat onze visa tot op het laatst liet wachten. En ook omdat wij in die korte tijd dat we hadden zoveel mogelijk familie, vrienden en kennissen wilden ontmoeten. Een ding staat als een paal boven water: wij zijn ontzettend gezegend door alle mensen die om ons heen staan. Terugkomen naar Nederland voelde als een warm bad. We zijn dan ook iedereen die hier aan meegeholpen heeft erg dankbaar.

En vandaag, de eerste werkdag weer, staat ook weer in het teken van wat de komende maanden te wachten staat… en er staan genoeg leuke dingen aan te komen. Maar voor nu, eerst nog even nagenieten, met een “kleine” compilatie van onze verlof foto’s.

 

 

Zaaien in Craigside

Sinds het begin van dit jaar zijn wij – samen met het Melusi team – een nieuwe township wezen bezoeken. Ons doel is om hier te zaaien en om mensenharten te zien veranderen. Deze nieuwe township heet Craigside, en het behoort tot één van de crimineelste en gevaarlijkste townships in onze directe omgeving. De verhalen van wat er gebeurd horen wij van de jonge tieners waar wij veel contact mee hebben. Onder leiding van Brandien en Bonginkosi bezoeken wij elke maandagmiddag Craigside, en regelmatig gaat Daniel ook even mee. Wij zijn begonnen met een zogenaamde sport-outreach om door middel van netball (een soort korfbal) en voetbal eerst contacten te leggen met de jongeren. De groep die maandagmiddag komt is tussen de 40 en 60 jongeren.

Veel van deze jongeren mochten we ontvangen voor het meisjeskamp in juni en het jongenskamp in augustus. En dan krijgen wij het ook wel te horen! In Daniels kleine groep zaten negen jonge jongens (12 tot en met 14 jaar), en toen wij hen vroegen, wat zij persoonlijk merken van de criminaliteit, vertelde ze enkele schokkende verhalen. Ze vertelden over een moord dat vorige week plaatsvond, over de politie die bekogeld wordt als ze Craigside binnenkomen en over de gevaren om daar ‘s nachts te zijn. Alle negen gaven aan dat ze met hun eigen ogen een moord hebben gezien! En alle negen vroegen of ze langer bij het Melusi kamp konden blijven, omdat dit een veilige plek voor hen was. Naast dit, kent de township een grote mate van acohol- en drankmisbruik, en zijn er heel veel jonge tienerzwangerschappen.

Tegen deze achtergrond zijn wij aan het zaaien, en zaaien. Tijdens de kampen hebben de meeste jongeren hun leven aan Jezus gegeven. Daarnaast zijn zij bereid om een andere weg te kiezen dan hun broers, ooms en vrienden. In de hopeloosheid van hun directe omgeving, sprankelt een vleugje hoop, dat deze jonge generatie het verschil gaat zijn in de gemeenschap van Craigside. Gezaaid is er, nu is het tijd om te groeien!Craigside camp

Jeugdwerk op zijn best!

Afgelopen twee weken hebben wij een intensieve jeugdwerk periode gehad. Normaal gesproken hebben wij elke maand een kamp, maar de maand juli is hier wel erg koud, en dat bleek maar weer. De accommodatie die we voor kampen gebruiken is ook steenkoud van binnen, meer ook omdat de gebouwen hier niet geweldig geisoleerd zijn. Dus geen kamp deze maand, maar wel genoeg andere dingen:

Op dinsdag 1 juli zijn wij met een groep van 12 personen naar de Jeugdconferentie van Kwasizabantu geweest. Dit is een mega-grote missie post, ongeveer 2 uur rijden van ons vandaan. De jeugdconferentie trekt elke keer enkele duizenden bezoekers. Voor ons mooi de gelegenheid om te onderzoeken of we hier bij de volgende conferentie met een grote groep terecht kunnen. In december hopen wij met een bus met zo’n 40-60 jongeren die kant op te gaan. Een dagbezoek leverde veel antwoorden op onze vragen, en het was geweldig om de jongeren te horen zingen in de mega grote auditorium.

Vrijdag 11 juli hielden we ons eerste praise & worship middag, gevolgd door een filmavond. Een paar uitdagingen waren er wel. Hoe gaan we ‘s avonds ruim 80 jongeren weer veilig thuis brengen, en het was gewelig om te zien dat wij een school bus kregen aangeboden, om dit mogelijk te maken. God voorziet in werkelijk alles. Ook het avondeten werd voorzien, maar op de dag dat wij het wilde bereiden bleek helaas de soep niet meer goed te zijn, dus moesten we nog even ‘s ochtends aan de bak. Maar uiteindelijk hebben wij 85 hongerige magen gevoed met lekkere warme soep en broodjes. En wat een feest om met zijn allen God te aanbidden, te luisten naar Zijn  Woord en ‘s avonds een film op de beamer te kijken! Dit vraagt zeker om herhaling.

En maandag 14 juli was het tijd voor de Melusi Cup, een voetbaltoernooi voor jongeren van 12-18 jaar. Bijna 100 jongens kwamen hierop af, en met 10 teams viel er zeker wat te strijden. Jonge dribbelaars, mooi crosspasses, de ene goal na de andere, het wereldkampioenschap voetbal verbleekte bij de inzet en passie van de Melusi Cup :-). Iets voor 5 uur in de middag, met nu temperaturen die snel daalde, kon uiteindelijk de Kwasithole Strikers als winnaars worden gehuldigd! Naast de Melusi Cup kregen de winnaars ook een voetbal mee naar huis. Ook was er een beste speler award. Een mooi toernooi, die volgend jaar weer een vervolg gaat krijgen. Dan wordt er weer gestreden om de enige echte Melusi Cup.

Het is allemaal de aftrap voor de tweede helft van het jeugdseizoen, de tiener bijbel studie programma’s en de sport outreach. Elke maandag- en vrijdagmiddag zijn wij met een klein team in de townships om circa 100 jongeren het evangelie te brengen. En laat dat nou net mijn (Daniels) passie zijn!

“Op dat moment dacht ik alleen maar om zelfmoord te plegen”

SinethembaIk zie een verandering in mijn leven sinds het Melusi team ons huis kwam bezoeken en toen ik naar de discipelschaps jeugdgroep ging. Daarvoor voelde ik mij een slecht persoon, die in zonde leefde. Toen wist ik nog niet dat God daadwerkelijk een plan met mij had. Ik herinner me een dag – wetende dat ik zondigde – dat mijn moeder erg boos op mij was, en ik op mezelf. Op dat moment dacht ik alleen maar om zelfmoord te plegen. Maar God was nog steeds aan mijn kant en hij beschermde mij. Op dat moment, kwam het Melusi team ons huis bezoeken en zij stelden ons vragen over God. Ze vertelden dat God ons altijd liefheeft. Ik heb dat onthouden, en in die nacht besloot ik om God te volgen. Ik ervaarde dat God in mijn hart was. Enige tijd later vroeg Daniel of ik mee wilde doen in de nieuwe discipelschaps jeugdgroep in Lindelani. Daar vertelden ze ons, dat zonde ons scheidt van God, maar ook hoeveel God van ons houdt. Sindsdien is mijn leven veranderd. Ik dank God voor de liefde die Hij aan mij toonde, het Melusi team dat me elke week bezoekt, en ik dank God voor mijn familie.

Dit is het levensveranderende, zelfgeschreven verhaal van Sinethemba, 18 jaar en tienermoeder. Sinds januari is ze weer terug op middelbare school school om haar opleiding af te maken. Sinds enkele weken bezoekt ze met grote regelmaat Melusi Fellowship en komt ze trouw bij de discipelschaps jeugdgroep op vrijdag middag. God verandert de harten van mensen! Aan Hem alle glorie!

De jaarlijkse Care Givers training

Medio juni heeft Elske -samen met de andere verpleegkundigen uit het team –  een Care Givers Training gegeven in het  Melusi Care Centre. Het was duidelijk geworden dat er een noodzaak was voor deze training omdat we onlangs begonnen met het werken met nieuwe, ongetrainde hulpverleners van de lokale townships. De training, die 5 dagen duurde, was gericht op teambuilding, basiskennis in de zorg voor zieken, en het beoefenen van procedures zoals het wassen op bed, hygiëne, voeding, patienten verplaatsen en nog veel meer.

Onze ochtenden begon allemaal met een devotion, welke speciale momenten waren van interactie en discussie. Op deze manier leerden we echt elke zorgverlener beter kennen en konden wij echt tijd met hen doorbrengen. Een geweldig moment was toen een verzorger naar één van ons kwam en zei, dat ze – omwille van wat ze hoorde in één van de devoties over een rein hart –  besloten had in het reine te komen met enkele leugens in haar leven en om haar leven verder te leven met een rein hart, dichtbij God.

We demonstreerden verschillende procedures die nodig zijn voor basiszorg van zieke mensen.  Daarna zouden de nieuwe hulpverleners de procedures oefenen met elkaar. We konden zien dat de verzorgers genoten van deze tijd van oefenen en om praktisch bezig te zijn van wat ze geleerd hadden.

Kun je je voorstellen wat een plezier we hadden toen één van de verzorgers iemand moest wassen met behulp van een nep douche! We hadden een geweldige tijd van samenzijn en wij zijn dankbaar voor de toegewijde zorgverleners die met succes deze training week hebben afgelegd.

Hoe het allemaal begon… 10 jaar geleden.

Deze week realiseerde ik (Daniel) mij dat het precies 10 jaar geleden is geweest dat ik voor het eerst van mijn leven voet op Zuid Afrikaanse bodem zette. En, laten wij eerlijk zijn, Zuid Afrika heeft ons sindsdien nooit meer laten gaan.

Begin april 2004 kreeg ik een telefoontje van de Rotary dat ik uitgekozen was om de Rotary te vertegenwoordigen in District 9250 (oftewel Zuid Afrika, Botswana, Swaziland en Mozambique). Door middel van de zogenaamde Group Study Exchange voor ‘young professionals’, werd er een soort uitwisselingsprogramma gedaan. Een team van 4 jonge ambitieuze mensen gingen van Nederland naar Zuid-Afrika en andersom ging er een team van Zuid Afrika naar Nederland, allemaal tezamen met een teamleider.

Begin mei 2004 zat ik dan ook samen met drie andere teamleden en de teamleider in het vliegtuig naar Johannesburg, niet echt wetende wat er zou gaan gebeuren. Ja, we zouden veel Rotary clubs bezoeken, een conferentie meemaken, connecties leggen ten aanzien van onze beroepsinteresses, en ow ja: projecten bezoeken! En dat laatste was datgene wat mij hard raakte. We bezochten HIV/AIDS-weeshuizen, feed-the-hunger projecten, reden door townships en bezochten creches en scholen, etc. Een van die projecten, een feed-the-hunger project nabij Ermelo zal ik nooit meer vergeten. Enkele honderden kinderen en moeders zaten te wachten voor een warme maaltijd, 4x per week, en vaak de enige warme maaltijd die ze konden krijgen, gemaakt door een oude man in een veel te klein kookhutje van dik in de zeventig jaar! Dat raakte mij tot tranens toe! Deze man had de passie om zoveel mensen te dienen met een warme maaltijd, en ik weet nog dat ik daar te plekke mijn portomonnaie heb geleegd. Het beeld van de kinderen die met beiden handen hun bordjes vasthielden heeft mij nooit meer losgelaten. Ook de vele ellende die ik zag van de HIV/AIDS ziekte liet mij niet meer los.

In mei 2004, kende ik Elske net twee maanden, dus na terugkomst kon ik zeker mijn verhaal bij haar kwijt. Ruim 5 jaar later vertrokken wij samen, nu als getrouwd stel, naar Zuid Afrika, en voor beiden heeft God ons hart geopend om juist hier te dienen. Elke dag zijn wij bewust van de ellende, de honger, HIV/AIDS, (kinder)misbruik, en elke dag proberen wij alles wat wij kunnen en in Gods macht ligt, om Zijn liefde te tonen en om deze mensen hoop te geven. Net zoals die oude man van the ‘feed-the-hunger’ project! Misschien wel tot wij beiden dik in de zeventig zijn!

“I want to go home and die…”

Alles in mij schreeuwde NEE! Geef niet op, je bent nog maar 25 jaar, je hebt een dochtertje die je nodig heeft, we kunnen samen vechten voor je herstel! Wat een gevoel van machteloosheid overviel me toen ik deze reactie kreeg nadat ik, na een dag werken in het Care Centre, de vraag stelde wat deze jonge meid wilde. Hoe kan een jonge meid de dood verkiezen boven het leven?
Ze heeft gevochten, gehuild, gestreden om beter te worden maar haar ziektes waren te sterk voor haar fragiele, met AIDS besmette lijf. En toen gaf ze op. Ik zag het gebeuren met tranen in mijn ogen. Ze was moe van het strijden. Ik wilde niet dat ze opgaf, ze moest vechten tegen de ziekte, God bidden om in haar leven vrede en genezing te brengen. Opgeven zou geen optie moeten zijn voor een meid van 25 jaar. Dag in dag uit probeerde we als team haar op te beuren, hoop te geven, liefde te geven maar ze had haar ‘besluit’ al gemaakt.
En toen kwam het moment dat ik besefte dat ik haar moest loslaten. Ik ging beseffen dat ik niet alleen kon vechten voor herstel. En toen kwam de vraag in me op: ‘maar als ze overlijd, zal ze dan wel bij Jezus in de hemel zijn’?
Wederom herinnerde God me eraan dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om mensen te bekeren, maar om ze lief te hebben, zoals God mij heeft liefgehad. En dat geeft rust, want ik weet zeker dat we als Care Centre team haar hebben liefgehad en haar mochten vertellen over haar hemelse Vader die zoveel van haar hield dat Hij zijn Zoon voor haar gegeven heeft.

Nieuwsbrief 15 – April 2014

Het is weer zover… voor bij het eten van de paaseieren of het lekkere paasontbijt of -brunch: onze nieuwe nieuwsbrief. Een bewogen kwartaal weer, met veel mooi gebeurtenissen… en ow ja, wij komen terug naar Nederland, voor een kort verlof! Wij zien er naar uit om jullie weer te ontmoeten! Voor nu een gezegende pasen!