Visa perikelen?

Enkele weken geleden viel mijn oog op een bericht op mijn Facebook profiel. Het was een voorgesteld bericht met de titel: “Zuid Afrika installeert nieuwe immigratie wet”. Normaal gesproken zou ik niet snel op een voorgesteld bericht klikken, maar ik was toch wat nieuwsgierig geworden over deze nieuwe wet, en toen ik het artikel las viel ik bijna achterover van mijn stoel! Het ging met name over wijzigingen in short-term permits, waar ook de 3-jarige vrijwilligers visum onder hoort. Het eerste wat mij opviel was dat deze wet per maandag 26 mei operationeel zou gaan worden. Daarnaast viel me op dat de aanvraag voor een verlenging van de visa niet meer – zoals gewoonlijk – 30 dagen van te voren ingediend moest worden, maar 60 dagen. Onze visa verlopen op 9 november, en met 60 dagen zit ik ergens in de tweede week van september. Dan zouden wij nog in Nederland zitten! Het laatste was nog het meest schokkende: we konden onze visa sowieso niet meer aanvragen in Zuid Afrika, maar alleen nog maar bij de Zuid Afrikaanse ambassade in Nederland.

Toen ik al die wijzigingen tot me doorkreeg, begreep ik dat wij nu in onze korte verlof periode voor een haast onmogelijke actie staan: in 4 weken gaan wij proberen om zowel nieuwe paspoorten als nieuwe visa te krijgen. Dat betekent, dat wij nu al bezig zijn met het verzamelen van al onze benodigde papieren, zoals doktersverklaringen, geboortecertificaten, politieverklaringen van zowel Zuid Afrika als Nederland, etc. etc. Maar in alles houden wij in ons achterhoofd dat er een kans(je) is dat wij misschien iets langer in Nederland moeten verblijven. Daarnaast moeten wij het hebben van medewerking van alle instanties die wij benaderen, en soms is dat niet altijd het geval.

Achteraf gekeken is het nu dus maar goed dat wij in september in Nederland zijn. We zullen onze visa verlenging dus op tijd kunnen aanvragen! Iets wat wij toen nog niet wisten toen wij onze tickets boekten. Dus wat dat betreft: wij maken ons niet bezorgd! “God is in it”, zoals wij hier zeggen, en dat geeft veel rust! Van de week maar even longfoto’s maken en een gezondheidsverklaring bij de dokter halen. Check! Weer eentje van ons lijstje af!

PS Help ons door mee te bidden voor onze visa, zodat alles voorspoedig mag verlopen. Onze werkzaamheden in Zuid Afrika kunnen wij alleen continueren met een geldig visa.

Hoe het allemaal begon… 10 jaar geleden.

Deze week realiseerde ik (Daniel) mij dat het precies 10 jaar geleden is geweest dat ik voor het eerst van mijn leven voet op Zuid Afrikaanse bodem zette. En, laten wij eerlijk zijn, Zuid Afrika heeft ons sindsdien nooit meer laten gaan.

Begin april 2004 kreeg ik een telefoontje van de Rotary dat ik uitgekozen was om de Rotary te vertegenwoordigen in District 9250 (oftewel Zuid Afrika, Botswana, Swaziland en Mozambique). Door middel van de zogenaamde Group Study Exchange voor ‘young professionals’, werd er een soort uitwisselingsprogramma gedaan. Een team van 4 jonge ambitieuze mensen gingen van Nederland naar Zuid-Afrika en andersom ging er een team van Zuid Afrika naar Nederland, allemaal tezamen met een teamleider.

Begin mei 2004 zat ik dan ook samen met drie andere teamleden en de teamleider in het vliegtuig naar Johannesburg, niet echt wetende wat er zou gaan gebeuren. Ja, we zouden veel Rotary clubs bezoeken, een conferentie meemaken, connecties leggen ten aanzien van onze beroepsinteresses, en ow ja: projecten bezoeken! En dat laatste was datgene wat mij hard raakte. We bezochten HIV/AIDS-weeshuizen, feed-the-hunger projecten, reden door townships en bezochten creches en scholen, etc. Een van die projecten, een feed-the-hunger project nabij Ermelo zal ik nooit meer vergeten. Enkele honderden kinderen en moeders zaten te wachten voor een warme maaltijd, 4x per week, en vaak de enige warme maaltijd die ze konden krijgen, gemaakt door een oude man in een veel te klein kookhutje van dik in de zeventig jaar! Dat raakte mij tot tranens toe! Deze man had de passie om zoveel mensen te dienen met een warme maaltijd, en ik weet nog dat ik daar te plekke mijn portomonnaie heb geleegd. Het beeld van de kinderen die met beiden handen hun bordjes vasthielden heeft mij nooit meer losgelaten. Ook de vele ellende die ik zag van de HIV/AIDS ziekte liet mij niet meer los.

In mei 2004, kende ik Elske net twee maanden, dus na terugkomst kon ik zeker mijn verhaal bij haar kwijt. Ruim 5 jaar later vertrokken wij samen, nu als getrouwd stel, naar Zuid Afrika, en voor beiden heeft God ons hart geopend om juist hier te dienen. Elke dag zijn wij bewust van de ellende, de honger, HIV/AIDS, (kinder)misbruik, en elke dag proberen wij alles wat wij kunnen en in Gods macht ligt, om Zijn liefde te tonen en om deze mensen hoop te geven. Net zoals die oude man van the ‘feed-the-hunger’ project! Misschien wel tot wij beiden dik in de zeventig zijn!

“I want to go home and die…”

Alles in mij schreeuwde NEE! Geef niet op, je bent nog maar 25 jaar, je hebt een dochtertje die je nodig heeft, we kunnen samen vechten voor je herstel! Wat een gevoel van machteloosheid overviel me toen ik deze reactie kreeg nadat ik, na een dag werken in het Care Centre, de vraag stelde wat deze jonge meid wilde. Hoe kan een jonge meid de dood verkiezen boven het leven?
Ze heeft gevochten, gehuild, gestreden om beter te worden maar haar ziektes waren te sterk voor haar fragiele, met AIDS besmette lijf. En toen gaf ze op. Ik zag het gebeuren met tranen in mijn ogen. Ze was moe van het strijden. Ik wilde niet dat ze opgaf, ze moest vechten tegen de ziekte, God bidden om in haar leven vrede en genezing te brengen. Opgeven zou geen optie moeten zijn voor een meid van 25 jaar. Dag in dag uit probeerde we als team haar op te beuren, hoop te geven, liefde te geven maar ze had haar ‘besluit’ al gemaakt.
En toen kwam het moment dat ik besefte dat ik haar moest loslaten. Ik ging beseffen dat ik niet alleen kon vechten voor herstel. En toen kwam de vraag in me op: ‘maar als ze overlijd, zal ze dan wel bij Jezus in de hemel zijn’?
Wederom herinnerde God me eraan dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om mensen te bekeren, maar om ze lief te hebben, zoals God mij heeft liefgehad. En dat geeft rust, want ik weet zeker dat we als Care Centre team haar hebben liefgehad en haar mochten vertellen over haar hemelse Vader die zoveel van haar hield dat Hij zijn Zoon voor haar gegeven heeft.

Nieuwsbrief 15 – April 2014

Het is weer zover… voor bij het eten van de paaseieren of het lekkere paasontbijt of -brunch: onze nieuwe nieuwsbrief. Een bewogen kwartaal weer, met veel mooi gebeurtenissen… en ow ja, wij komen terug naar Nederland, voor een kort verlof! Wij zien er naar uit om jullie weer te ontmoeten! Voor nu een gezegende pasen!

 

You are beautiful – Tienermoeder kamp!

Wij zijn halverwege onze eerste tienermoeder kamp, en het is echt bijzonder dat wij dit mogen doen! Waarom? Gods genade is aan het werk! Vanochtend hebben 10 moeders de Heer mogen aannemen, en daarnaast kunnen we zien dat de studies over vergeving, over de vaderhart van God, over hoe God van ze houdt en over Gods genade een uitwerking heeft in de levens van deze jonge moeders.

Een uitdaging is toch wel de creche. 12 babies, die allemaal graag bij hun moeder willen zijn omdat ze dat altijd zijn, zorgt voor een mooie wisselwerking van lachende en huiliende kinderen. Na de eerste creche, hebben wij de medewerkers uitgebreid met een aantal Zulu mama’s, en dat helpt een stuk.

God is aan het werk, en het is bijzonder dat wij dat mogen meemaken en aan mee mogen werken.

Beautiful One

Een van de grootste problemen hier in Zuid-Afrika is het grote aantal tienerzwangerschappen. Statistieken tonen aan dat 1 op 10 meisjes jonger dan 18 jaar zwanger is, hier in Kwazulu Natal waar wij werken. Veelal betekent dit dat zij een jaar moeten stoppen met hun onderwijs, een regeling moeten treffen voor het oppassen op hun kind (vaak de oma of een tante), en een hele moeilijke reintegratie in de samenleving. De kinderen worden meestal opgevoed in gebroken gezinnen, veelal omdat de vader (als die er al van weet) niet betrokken is bij de opvoeding. Daarnaast is het aantal tienerzwangerschappen het hoogst in met name arme gebieden en townships (bron:www.iol.co.za).

Al enige tijd denken Brandien en Daniel na over hoe wij deze groep kunnen dienen en (be)dienen. Eerst dachten we erover om ze mee tenemen in onze ‘discipelschapskampen’, maar uiteindelijk hebben wij ervoor gekozen om een echte ‘moederkamp’ te organiseren.

“Beautiful One” is het thema van het aankomende tienermoeder kamp! Nog een paar nachtjes slapen en dan verwachten wij hier 15 tienermoeders en hun babies/kinderen uit de armste sloppenwijken rondom Dundee. Het kamp duurt een week, met een uitgebreid aanbod aan onderwerpen, zoals: Het opvoeden van kinderen, God’s liefde voor jou, Het vaderhart van God, God’s genade, Gezondheid en HIV/AIDS, Creatieve spelletjes met kinderen, Relaties, etcetera. Daarnaast willen wij proberen een “beauty morgen” te organiseren, waarbij de moeders worden opgemaakt. En ow ja, voor de kinderen en babies wordt gezorgd gedurende de dagelijkse creche die we hier organiseren. Al met al willen we hen een bijzondere tijd geven om te laten weten hoe ‘mooi’ ze zijn en hoeveel God van hen houdt!

Een beetje spannend is het ook, want dit is de eerste keer dat wij zoveel moeders en babies op de missie verwachten. Daarnaast wordt een deel van het programma door professionals van buitenaf gedaan. Wij kijken er naar uit, maar willen je ook vragen om mee te bidden voor dit kamp. Beautiful One start aanstaande maandag 31 Maart en duurt tot zondag 6 April.

Wil je op een praktische manier helpen? Kijk dan even op de website van Brandien, of neem contact met mij op.

Beautiful One

Een heerlijk familieweekendje aan het strand

Al een tijdje stond het weekend van 21 tot en met 24 maart in onze agenda’s geblokt. Vrijdag 21 maart is een feestdag in Zuid Afrika, en dus een mooie gelegenheid om eens een keer een lang weekend er even tussen uit te gaan. We merken dat het erg belangrijk is om zo af en toe de batterijen op te laden, zeker omdat het werken op de missie vaak een geestelijke en mentale druk met zich mee brengt. Dus, een heerlijk weekendje met het gezin eropuit. De foto’s tonen wel hoeveel wij genoten hebben!

Opening van het nieuwe kerkgebouw

Zondag 9 maart stond al lange tijd gereserveerd! Dat zou de dag worden dat het nieuwe kerkgebouw geopend zou worden. Met rond de 140 bezoekers en bijna 50 kinderen, werd het een groot feest! Het kerkgebouw is grotendeels gefinancieerd door History Makers Church uit Bendigo, en wij zijn ontzettend dankbaar voor al hun inzet, hun betrokkenheid en de mogelijkheid om een ‘ruine’ (want dat was het) om te bouwen tot een prachtig kerkgebouw.

Wijzelf mochten de kinderen een programma aanbieden, dus hebben wij het overgrote deel van de eerste dienst helaas moeten missen. Desalniettemin hebben wij ook een geweldige tijd gehad met de kinderen.

Na afloop van de dienst waren er feestelijke cupcakes en daarna hebben we nog met iedereen lekker gelunched. Natuurlijk, zoals het hoort, gaat daarbij de braai aan!

Een superdag, waar wij als team en als gemeente naar toe hebben geleefd!

Melusi Fellowship

Sommige woorden zijn niet echt goed te vertalen, en ‘Fellowship’ is een dergelijk woord. In het Nederlands wordt het zoiets als gemeente of gemeenschap. Het gaat hier eigenlijk ook over de Melusi gemeente. Nu we hier zo’n twee en een halve jaar zijn, zijn wij ook vast onderdeel (zeg meubilair) van Melusi gemeente, een gemeente met circa 70 volwassen en ongeveer 25 kinderen. De zondagdienst vindt plaats op het terrein in het grote gebouw op het Melusi terrein, waar een zaal is voor ongeveer 70 mensen. Let wel, de kerkdienst begint om half negen, dus uitslapen zit er niet bij. En als je dan ook nog multimedia mag doen (Daniel) of meezingen in de worship band (Elske), dan begint je zondag al om half acht! Daarnaast is Daniel verantwoordelijk voor de Kids Church, oftewel de ”jeugdafdeling” van nul tot twaalf jaar.

Maar gemeente-zijn is niet dat wat er gebeurd op zondag! Elke week ontmoeten wij elkaar ook in kleine groepen (zogenaamde ‘connect groups’), met de focus op delen van je verhaal en bidden voor elkaar. Daarbuiten hebben we nog enkele bijbelstudie programma’s en sinds kort de gemeente lunch! Iedere maand proberen we bij een gemeentelid een tijd te hebben om elkaar beter te leren kennen. Een braai (voor de nog steeds onwetenden, dit is de welbekende BBQ) kan daarbij niet ontbreken. Het is een goede manier om elkaar buiten werktijden, en in ontspannen sfeer even te ontmoeten. Vandaag was er ook een gemeente lunch, en met zo’n 60 volwassen en 25 kinderen was het erg gezellig en vol in de achtertuin. Gelukkig was de grote van de tuin en de daarbijbehorende zwembad hierop berekend. Ook dat is gemeente-zijn, samen met elkaar een maaltijd en een goed gesprek delen!

Een nieuw hoofdstuk…

… of moet ik zeggen een oud hoofdstuk. Toen Elske en ik bijna vier-en-een-halve jaar geleden voor het eerst bij Melusi kwamen, was onze taken vooral verdeelt in het HIV/AIDS Carecenter voor Elske en de tuin en het voedsel-voor-werk voor Daniel. Nu, dat is nu dus ook weer het geval. Elske is vanaf vandaag verantwoordelijk voor het HIV/AIDS Carecenter, en is twee dagen in de week daar aan het werk. Daniel heeft weer de verantwoordelijkheid voor de groententuin, het voedsel-voor-werk programma en alle activiteiten binnen de kinder- en jeugd ministries. Een behoorlijke uitdaging om dit alles te gaan combineren, maar door gebrek aan staf medewerkers, zijn we wel noodgedwongen om dit te doen. We zien dat God van ons vraagt dit tijdelijk zo op te lossen, en per seizoen weer verder te kijken waar we onze gaven en talenten mogen inzetten. Voor nu, handen uit de mouwen, en aan het werk! Zaaien in Gods Koninkrijk…. en een beetje in de groententuin!