Strijd maakt sterk

In de tijden van Olympische Spelen zijn er vele analyses rondom de sport prestaties van de atleten. Een opvallende was een opmerking van een analiticus die de zinsnede maakte: Strijd maakt sterk! Dit in het licht van atleten die voorafgaand aan de Olympische Spelen door diepe dalen zijn gegaan, om uiteindelijk met het hoogste doel te schitteren op de Spelen.

De zin: “Strijd maakt sterk” deed ons denken aan de moeilijke strijd die wij meemaken! Al enige tijd proberen we een lange termijn visum te krijgen voor onze terugkeer naar Zuid Afrika. En dat ging echt niet gemakkelijk, een opsomming:

Covid perikelen die ervoor zorgde dat instanties onbereikbaar of gesloten waren; documenten die zoek raakten en toch weer gevonden werden; meerdere mededelingen dat long-term visa niet meer verstrekt zullen worden; een toelatingsbrief zodat er wel een visum aangevraagd kon worden maar niemand weet waar deze brief aangevraagd zou moeten worden; een positieve coronatest bij onszelf op de dag van een afspraak (die achteraf vals positief bleek); een auto ongeluk en een keer autopech op de terug weg.

Genoeg om er moedeloos van te worden, en regelmatig zaten we in zak en as. En heel vaak hebben we gezegd, Heer vertelt u ons het maar, we vertrouwen op U.

2 Korinthiers 10 vers 3 (BGT) zegt het zo: “Natuurlijk, ik ben een zwak mens, zoals iedereen. Maar ik doe mijn werk niet met menselijke kracht, ik vertrouw op Gods kracht! God maakt mij sterk.”

Wat een vreugde dan ook om na al deze strijd te kunnen zeggen: Victory is near! Afgelopen donderdag hebben we een interview gehad bij de betrokken instanties en hebben we te horen gekregen dat we nog een vrijwilligerswerk visum mogen aanvragen. Aanstaande woensdag moeten alle documenten ingeleverd worden. Geen garantie dat we ook daadwerkelijk een visum krijgen, maar de kans is wel groot nu wee een aanvraag mogen doen. Wat een vreugde! God is goed! Dit is meer dan hoopvol nieuws na een lange tijd van onzekerheden.

Kruispunt

Op een kruispunt is het de bedoeling dat je stil staat en je opties overweegt. Welke kant moeten we op, wat zegt de Heer tegen ons. Het vraagt om een luisterende, afhankelijke houding naar Hem die ons richting geeft. Stil staan is iets wat vele van ons, en zo ook wij niet meer gewend zijn om te doen. We willen vooruitgang, resultaat en productiviteit. En toch staan wij nu op zo’n kruispunt waar van ons gevraagd word om stil te staan en de tijd te nemen om te luisteren welke kant we op mogen gaan. Deze tijd heeft ons terug gebracht naar twee scenario’s. Scenario 1 houd in dat we – zo de Heer wil – voor 20 augustus alsnog een visum aanvraag kunnen doen en met dat visum voor langere tijd terug kunnen naar Melusi. We wachten nu nog op uitsluitsel van binnenlandse zaken in Zuid Afrika of we een aanvraag mogen doen of niet. Scenario 2 is dat we voor 20 augustus niks horen of geen visum aanvraag kunnen doen. De consequentie hiervan is dat we op een toeristen visum voor een aantal weken naar Melusi zullen teruggaan, om daar ons werk af te ronden en afscheid te nemen van alles wat ons lief is. Op 21 september DV vertrekken we sowieso naar Zuid Afrika, met of zonder visum. Welk scenario het dus wordt is nu dus nog onzeker. We merken in ons hart dat we nog erg worstelen met scenario 2. En toch weten we vast en zeker dat als onze Hemelse vader de richting voor ons als gezin verandert, we het beste afzijn aan Zijn zijde. Het draait immers niet om onze wil maar om Zijn wil.

Op het drie landen punt

Een nieuw perspectief

En zo, uit het niets, kwam het bericht dat wij een vrijwilligerswerk visum als gezin mogen gaan aanvragen. Wow, zagen we deze nog even niet aankomen. De omstandigheden waren de afgelopen dagen nog niet veel verandert, maar wat zijn we dankbaar dat een deur is open gegaan en dat we nu vooruit kunnen gaan kijken. Begin juni hebben we een afspraak met de en we hopen dan – zo de Heer wil en de omstandigheden gunstig blijven – rond de zomer van 2021 te vertrekken. God heeft ons een nieuw perspectief gegeven!

Geduld 2.0

Regelmatig krijgen we de vraag: weten jullie al wanneer jullie terug gaan naar Zuid Afrika? Een vraag die op dit moment moeilijk te beantwoorden is. We zullen het hieronder proberen.

Al lang is duidelijk dat de jaren 2020 en 2021 niet helemaal zo normaal zijn als gewenst. Iedereen zit in hetzelfde schuitje, dus we maken er allemaal het beste van, toch? Eén van de situaties waar wij mee zitten is dat we op dit moment niet terug kunnen naar Zuid Afrika, hoe graag we ook zouden willen. De ambassade blijft nog potdicht voor visa aanvragen en dus zijn we afhankelijk van het moment wanneer Nederland uit lockdown gaat. Tja, en onderhand weten we dat een geplande datum voor het einde van een lockdown vele malen verschoven kan worden. Dus er zit niets anders op dan geduld te hebben. Geduld 2.0 zeg maar. Geen menselijke geduld, want eerlijk gezegd, die raakt snel op…

Wij zitten in de wachtkamer, en het kon wel eens een lange zit gaan worden. Uit eigen kracht wordt dit het niet voor ons. We merken dat we in deze tijden God volledig mogen vertrouwen op wat er komen gaat. Rationeel gezien kan je wel zeggen dat het verkrijgen van een visa voor een vertrek rond eind maart er voorlopig niet in gaat zitten. Die kans lijkt nihil. Toch weten we dat er voor God niets onmogelijk is. Maar wat en hoe, we weten het nog niet.

Ergens las ik deze quote: “Geduld gaat niet over wachten, maar over de vaardigheid om een positieve houding te behouden tijdens het wachten.” En dus wachten we. Met vertrouwen!

Psalm 27 vers 14 zegt het als volgt:

Wacht op de HEER,
wees dapper en vastberaden,
ja, wacht op de HEER.

Het 65km punt

Afgelopen weken was ik bezig met de voorbereidingen van de preek voor Eglesia. Het thema was onze pelgrimsreis aan de hand van psalm 121. Daarbij maakte ik een vergelijking met een 100 km mars die ik -samen met 3 vrienden – ruim 21 jaar geleden een keer mocht doen. Een immense uitdaging, mede ook omdat deze 100 km binnen 1 dag gelopen moest worden. En ergens op deze wandeling, om precies te zijn het 65 km punt, was daar een moment dat we het even heel lastig hadden. We waren vermoeid, hadden even geen zin meer, en gingen op het asfalt zitten, het koude asfalt. Zo’n moment zou zomaar het eindpunt van deze mars kunnen zijn. Wat er toen gebeurde kan je beter bekijken op de youtube-link, vanaf 19 minuten en 30 seconden.

Psalm 121

Een pelgrimslied
1 Ik sla mijn ogen op naar de bergen, van waar komt mijn hulp?
2 Mijn hulp komt van de HEER die hemel en aarde gemaakt heeft.
3 Hij zal je voet niet laten wankelen, hij zal niet sluimeren, je wachter.
4 Nee, hij sluimert niet, hij slaapt niet, de wachter van Israël.
5 De HEER is je wachter, de HEER is de schaduw aan je rechterhand:
6 overdag kan de zon je niet steken, bij nacht de maan je niet schaden.
7 De HEER behoedt je voor alle kwaad, hij waakt over je leven,
8 de HEER houdt de wacht over je gaan en je komen van nu tot in eeuwigheid
.

De vreugde van God

Afgelopen zondag (18 oktober) mocht Daniel het woord delen in de livestream van gemeente Eglesia. Het thema van afgelopen zondag was: De vreugde van God. Aan de hand van psalm 16 deelde Daniel over de vreugde die David in deze psalm beschrijft. Hij deelde ook een aantal (praktische) ervaringen die wij het afgelopen jaar op het zendingsveld hebben meegemaakt. De livestream van Eglesia vind je hieronder:

Tijdelijk in Nederland

Het is alweer eind september. Ondertussen zijn we alweer 6 weken in Nederland. Na een enerverende repartrierings vlucht, een aantal weken leven in dozen en koffers, en twee weken heerlijke nazomer vakantie in Frankrijk, zijn we nu echt even aan het landen. Sinds afgelopen weekend hebben we ook een vast – tijdelijk adres. Tot het eind van het jaar kunnen we verblijven aan het Kasteel in Apeldoorn. Levi, Sarah en Judah gaan weer gewoon naar school De Sjofar, en genieten hier ontzettend van. Jefta mag nog lekker even bij papa en mama blijven.

Aan ons wordt met grote regelmaat gevraagd of we al weten wanneer we terug naar Zuid Afrika gaan. En eerlijk gezegd, het is de vraag die we op dit moment niet kunnen beantwoorden. Wij hopen echt dat we ergens rond december / januari terug mogen naar huis. Maar daarvoor moeten de grenzen van Zuid Afrika open gaan. Er zijn positieve ontwikkelingen gaande, maar aan de andere kant zien we dat de Covid19 pandemie in Europa (en ook Nederland) weer juist de verkeerde kant opgaat. Het wordt dus nog even afwachten wat we kunnen doen, en wanneer het het juiste moment is om het vrijwilligerswerk visum weer aan te vragen.

Tot die tijd: even genieten van het mooie wat Nederland te bieden heeft. En gelukkig hebben we daar de laatste weken aardig wat mooi Afrikaans weer bij!

Verhuisd naar Het Kasteel 38, in Apeldoorn

MET VERLOF NAAR NEDERLAND

We hebben de afgelopen maand voor een lastige keuze gestaan. Dit jaar zouden we met een kort verlof naar Nederland komen om nieuwe visa aan te vragen. Ondertussen weten we dat alles anders is gelopen met Covid19. Eerst hebben we dit verlof gepland in juni uitgesteld naar augustus. Maar, zoals het nu blijkt kunnen we niet voor een kort verlof naar Nederland. De grenzen van Zuid Afrika zijn al sinds eind maart potdicht en dat zal zeker nog maanden kunnen duren. En de enige manier om het land nu uit te komen is door middel van repatrieringsvluchten.

Zaterdag 8 augustus zitten wij dan, zo de Heer wil, op de repatriëringsvlucht van Johannesburg naar Amsterdam. En zoals het nu lijkt niet voor de korte termijn, maar voor een lang verlof. We willen niet met een verlopen visa in Zuid Afrika verblijven (we hebben eerder gezien dat dit vaak niet goed uitpakte, en mensen voor 5 jaar verboden werden om weer naar Zuid Afrika te gaan). Ook is het beter voor de kinderen als ze een tijdje weer naar school gaan in Nederland. Hier zijn de scholen weer opnieuw dicht gegaan, en de verwachting is dat er dit jaar niet al te veel onderwijs meer wordt gegeven.

Vorige week hebben we de knoop definitief doorgehakt, toen bleek dat er in Zuid Afrika geen verbeteringen op komst zijn. De keuze was niet zo eenvoudig want het betekent ook wel wat: je laat alles achter in Zuid Afrika, je thuis, het team, de mensen die je helpt en dient. We zullen dus ook met een dubbel gevoel in het vliegtuig zitten. En daarnaast, je kan niet toeleven naar een langer verlof. Veel zaken moesten natuurlijk nog geregeld worden. Samen met onze thuisfront commissie hebben we een tijdelijk huis gevonden. We kunnen wel zeggen op wonderbaarlijke wijze. Ook het regelen van de vliegtickets voor de repatrieringsvlucht verliep uitermate gemakkelijk. Ja, alles kost extra, maar we hebben ervaren dat God met ons meegaat. Hij is getrouw!

EN dan…. bij aankomst mogen we eerst twee weken in zelfisolatie in Daniels ouderlijk huis, en daarna zijn we een paar dagen bij Ingmar en Ida Ezinga. Vanaf het laatste weekend van augustus hopen we even twee weken bij te komen van alles en even weg te zijn, om rust te zoeken.

Een lied wat ons de afgelopen maanden bij heeft gestaan is deze: U geeft rust (door alles heen) van gezamenlijke kerken, gezongen tijdens de lockdown: