In September 2009 begonnen wij aan een avontuur in Afrika. Al enige tijd hadden wij het op ons hart om een betekenisvol leven te kiezen, waar het dienen van anderen en het uitdragen van het evangelie centraal zou komen te staan. In September 2009 verbleven wij 6 maanden bij Melusi Christian Community in Dundee (Zuid Afrika) om daar de allerarmsten te mogen dienen. In deze tijd en de maanden daarna heeft God tot ons hart gesproken dat wij in Dundee mogen dienen met als doel de mensen daar hoop te bieden door het verkondigen van het evangelie van Jezus Christus en te ondersteunen in praktische (vaak primaire) behoeften.

Nu zijn we 10 jaar later… en door God’s genade kunnen we zeggen dat God ons niet heeft losgelaten ondanks vele moeilijke periodes en uitdagingen. Wij zijn ook intens dankbaar voor de mooie zegeningen en God’s voorziening die we in deze periode mochten ervaren en meemaken.

Elke dag ervaren we deze roeping als een grote uitdaging. In de afgelopen 10 jaar kan je misschien zeggen dat voor een heel aantal mensen de levensomstandigheden iets verbetert zijn, maar toch zien we nog heel veel armoede, machteloosheid en wanhoop. Met name de machteloosheid en wanhoop is de afgelopen 10 jaar alleen maar groter geworden door steeds meer criminaliteit, grotere werkloosheid, corruptie en grotere verschillen tussen arm en rijk! Maar, heeft het werk dat God ons toe geroepen heeft dan geen enkele waarde? Die vraag houdt ons al een tijdje bezig. En dan zie je:

• de passie waarmee elke zondag ruim 150 kinderen met volle overtuiging over Jezus zingen en bijbelverhalen aanhoren in Kids Church;
• de gretigheid van een trouw groepje tieners die graag meer wil weten over de bijbel tijdens de vrijdagmiddag tiener bijbelstudies;
• de bereidheid van een nieuwe klas studenten die een cursus volgen bij het Siyasebenza project;
• de lach op het gezicht van de kinderen wanneer je weer verschijnt met een krat speelgoed en spontaan met ze gaat meevoetballen tijdens Kids Club;
• de bevrijding nadat een dakloze/verslaafde, een tiener of een moeder ondergedompeld is in het doop bad;
• de dankbaarheid van de gezichten van mensen die we een voedselpakket kunnen aanbieden tijdens ons voedsel-voor-werk programma of tijdens onze outreaches;
• de vriendelijkheid van de keuken- en office moeders die helpen met de maaltijd van de dag of het schoonhouden van de kantoren…

En zo zouden we nog wel even door kunnen gaan. In een wereld die donker is van wanhoop, mogen wij een lichtstraal zijn die hoop biedt. Laten wij voor nu en de komende jaren ons licht schijnen, zodat zij meer van God mogen zien en Hem mogen verheerlijken. Dat is zo ons gebed!

Vrijdagmiddag net voor drie uur in Dundee. Ik duw een oude blinde oma in een rolstoel van het gemeentehuis afdeling burgerzaken, naar één van onze missie auto’s. Uit het niets hoor ik iemand mijn naam roepen: Daniel! Deze keer was het een goed uitziende jongeman, begin twintig. Ik probeer te herkennen wie het was, maar nee, ik had echt even geen idee!

“Herken je me?”, vroeg hij. Beleefd vraag ik hem om me te helpen herinneren. “Paar jaar geleden was ik op de missie als dakloze, slechts voor twee weken. Ik had enorme problemen vanwege mijn heroïneverslaving “. (de meesten van hen gebruiken de drug whoonga, een combinatie van heroïne en marihuana). Het was pas nu dat ik hem herkende, maar hij zag er veel beter uit en was veel beter gekleed!

Hij sprak verder: “De dag dat ik Melusi verliet, had ik een gesprek met jou, Daniël. Je vertelde me dat ik echt mijn leven moest gaan veranderen want als ik mijn levensstijl van verslaving en stelen zou voortzetten, dan zou ik misschien mijn 21e verjaardag nooit zien. We baden samen, en toen vertrok ik. Ik vertrok richting Johannesburg en die woorden die je toen sprak, ben ik nooit vergeten. Ik ben radicaal gestopt met heroine, en ook met roken. Ik heb nu zelfs een baan in Johannesburg. Ik herkende eerst de oude oma in de rolstoel, maar daarna zag ik dat je de rolstoel duwde. Ik ben nooit de woorden vergeten die je toen sprak, en ik ben er nog steeds erg dankbaar voor! “

Ik wist even niet wat ik moest zeggen, ik was totaal beduusd. Ik bedankte hem voor zijn verhaal en gaf hem een grote knuffel. God maakte me blij die dag, niet voor wat ik toen ooit voor iemand heb gedaan, maar voor die jonge man die hij van een vreselijke verslaving heeft gered.

om privacyredenen heb ik zijn naam niet genoemd