Hongerig voor het evangelie

Na ongeveer een maand terug te zijn na ons verlof, was het weer erg goed om terug te zijn bij de dagelijkse activiteiten van Melusi. Iets wat ik (Daniel) buitengewoon heb gemist is Kids Church. En de eerste keer dat ik op het rooster van Kids Church stond, was het direct raak. Ruim 200 kinderen waren er, en zowel de bovenbouw (9-14 jaar) als de onderbouw (3-8 jaar) groep waren gezellig vol. Toch bijzonder als je bedenkt dat er zo’n 80 volwassenen gemiddeld naar de gemeente komen. De jeugd is goed vertegenwoordigd.

Toch was niet de aantallen die mij opviel, maar het beeld van onderstaande foto. Ik maakte deze foto tijdens onze aanbidding, en het was pas later dat het beeld van deze foto pas echt goed tot mij doordrong. In de hoek stond een meisje, die ik nog niet eerder had gezien. De meesten bovenbouw kinderen kennen mij wel, en noemen mij gekscherend “Daddy D”, een naam waar ik waarschijnlijk nooit meer vanaf kom ;-). Maar dit meisje kende mij niet en ik kende haar niet. Dit meisje op de foto vertelt een verhaal, want zij had een soort vastberadenheid op haar gezicht die me niet los liet. Ze was erg tenger meisje, misschien net 10 jaar oud. Ze wilde vanochtend graag naar Kids Church toe, maar hoogstwaarschijnlijk had haar (groot)moeder die ochtend gezegd dat ze voor haar 2-jarig broertje moest zorgen. Vastberaden als ze was om vandaag Kids Church mee te maken, besloot ze om haar kleine broertje mee te nemen naar Kids Church. Maar haar 2-jarig broertje wilde bij zijn grote zus blijven, en week niet van haar zijde. Tot het moment, dat het kleine broertje moe werd en wilde slapen. Zoals zo velen hier in Afrika, pak je je broertje op en valt ie in slaap op de rug van grote zus, of mama. Echter, dit kleine broertje was niet bepaald echt zo klein. Ik denk zelfs dat kleine broertje maar een paar kilo’s lichter was dan haar grote zus. Vastberaden en hongerig naar het evangelie, besloot ze om haar broertje op haar rug in slaap te laten vallen, zodat ze zelf mee kon doen met de aanbidding en naar het bijbelverhaal kon luisteren.

Toen ik deze foto opnieuw zag, bedacht ik: “God, wanneer ben ik zo hongerig geweest voor Uw Woord?”. Ondanks de zware last van haar kleine broertje, besloot ze om onverstoord alle aandacht te geven voor de aanbidding en God’s woord. Ik besefte dat ik nog veel kon leren van dit meisje: in tijden van belasting en in tijden van drukte, ben ik dan ook zo hongerig voor God, ben ik dan ook zo vastberaden om naar Hem toe te gaan?

Mattheus 11:28-30 zegt het als volgt: “Komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven; neemt mijn juk op u en leert van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart, en gij zult rust vinden voor uw zielen; want mijn juk is zacht en mijn last is licht.

Intens dankbaar

Binnenkort vliegen wij weer terug naar Zuid Afrika. Wow, wat kunnen 3 maanden verlof toch “omvliegen”. Wij hebben zoveel meegemaakt, zoveel mensen gezien en gesproken en zoveel waardevolle momenten mogen koesteren. En in alles staat bij ons één woord centraal: dankbaarheid. Wij zijn zo dankbaar voor het warme thuisfront wat we mogen hebben. In het Engels zeggen ze: “home away from home”. Ja, onze thuis en onze roeping ligt in Zuid Afrika, maar Apeldoorn en omgeving is onze andere thuis! En het onvermijdelijke afscheid nemen, van onze familie en vrienden, van mensen die dicht om ons heen staan, van onze thuisgemeente Eglesia, van vriendjes en vriendinnetjes, van Levi’s en Sarah’s school; het zorgt keer op keer voor een grote brok in onze keel.

Als we terug kijken naar dit verlof, dan komen we eigenlijk maar tot één woord: dankbaarheid. Misschien zijn het stiekem toch eigenlijk twee woorden: intense dankbaarheid. We hebben zo ontzettend genoten van onze tijd hier met familie en vrienden, van ons schitterende verlofplek in Emst, van de school van de kinderen, van Eglesia, van de mensen om ons heen. Wij willen dan ook nog op deze manier iedereen hartelijk danken voor hun inzet en liefde voor ons als gezin tijdens dit verlof. Wij zijn iedereen die dit verlof mede mogelijk hebben gemaakt intens dankbaar!

Genieten met Jefta

Niets mooier dan genieten van een pasgeboren baby. Jefta groeit snel en gelukkig was Elske ook alweer vlug op de been. Dus even een aantal mooie plaatjes met Jefta en kraambezoek.

Verlof in Nederland

We zijn alweer ruim een maand in Nederland, en aan veel dingen zijn we weer aardig gewend. Het afstreeplijstje (oftewel bucket list) met dingen die we nog graag in Nederland willen doen of eten wordt al aanmerkelijk korter. Toch blijft er genoeg over om de komende weken van te genieten.

Ons driemaandelijkse verlof is er eigenlijk om meerdere redenen. Belangrijkste, we verwachten één dezer dagen ons vierde kindje. Sterker nog, vandaag is de uitgerekende datum, en als goede gewoonte van de meeste van onze kinderen, tellen we er nog een paar dagen extra bij. Daarnaast is het ook een tijd om even uit te rusten van nu 7 jaar op het zendingsveld. Al snel kom je tot de conclusie dat het met die rust nog niet meevalt. De eerste 4 weken stond de agenda kneitervol. Want de derde reden voor ons verlof is ook om weer een aantal omstandigheden aan te passen en situaties op te lossen, zodat we weer met een gerust hart het veld op kunnen.

Ik zie je bijna denken: wees eens niet zo vaag! Okay, een kijkje in ons verlof keukentje ;-). De afgelopen maand hebben we vier keer het ziekenhuis bezocht (voor controles van de zwangerschap), een keer gepreekt in Eglesia (linkje is hier), een dag- en een avondkring en een tienerclub bezocht, een TV opname gehad bij Family 7, talloze lunch afspraken (niks mis mee hoor :-), een TFC vergadering, een vergadering met onze zendingsorganisatie en onze kerk, een familieweekend (koude kant ;-)), weekendbezoek van een familie uit Duitsland, koffie en avondeten bezoekjes, twee Sinterklaas intochten, een dubbele verjaardagsfeestje van Sarah en Judah, een aantal heerlijke mountainbike tochtjes, wandelingetjes en rondjes hardlopen…. hahaha, ik kan nog wel even doorgaan…. tussendoor nog 2 zieke kinderen thuis gehad, ruim 25 keer op en neer gereden naar de De Sjofar school voor Levi en Sarah (geen straf trouwens, want elke dag is het weer een mooi ritje), een kijk uurtje in de klas gehad, geboortekaartjes gemaakt, adressenbestand bijgehouden en de website van nieuwe informatie voorzien. Ach, je snapt het al: we zitten niet stil! Behalve vandaag: we hadden zowaar niks op ons programma. Behalve een bevalling…. maar die schuiven we nog maar een dagje door!