Na een aantal stormachtige dagen, hebben wij toch tijd genomen om onze nieuwsbrief te schrijven. Deze keer in een nieuw jasje. We hopen u op deze manier op de hoogte te houden van de ontwikkelingen bij Melusi en onszelf. Gods zegen toegewenst.
Ondertussen, 10 dagen na de zware storm, zou je misschien denken dat de “wind” is gaan liggen. Dachten we een paar weken geleden nog dat de storm de climax was van een heftige periode, nu blijkt echter dat de storm van de eeuw het begin was van een nog heftiger periode.
Afgelopen week was het schade opnemen, en vervolgens opruimen en nog eens opruimen. Die maandag bezocht Daniel samen met een aantal Kids Church leiders de familie van de drie vermiste kinderen; Melokuhle (11 jaar), Ayabonga (8 jaar) en Kholeka (5 jaar). Een erg trieste situatie, als je ziet wat er is gebeurd. Gedurende de zware storm was het hele dak van hun huis afgewaaid, en omdat het zo hard hagelde en onweerde, hebben de 4 kinderen die samen met oma daar verbleven, in paniek een andere droge plek gezocht. Uiteindelijk zijn ze daarbij de weg overgestoken, die op dat moment volledig onder water stond, en omdat het op een helling lag, een wild stromende rivier was. Alle 4 de kinderen werden weggespoeld, waarbij het oudste meisje het uiteindelijk nog gelukt is om zichzelf uit deze wildstromende rivier te trekken en oma nog geprobeerd heeft de andere 3 kinderen te redden. Het mocht niet meer baten. Op maandag hoorde we dat Melokuhle, de oudste van de drie kinderen, dood was gevonden vlakbij de spoorbrug. Een dag later werd ook het lichaam van Kholeka gevonden, 7 kilometer verderop. Ayabonga is nog steeds vermist. De storm heeft voor veel verdriet gezorgd. Naast deze drie kinderen, zijn er ook een dokter met zijn vriendin omgekomen en een oudere man, die mogelijk probeerde deze drie kinderen te redden.
Wat moet je dan zeggen tegen zo’n familie op maandag? Natuurlijk onze medeleven, en ja de troost en zekerheid dat deze kinderen Jezus lief hadden, en nu bij Hem mogen zijn. Maar verder, er zijn geen woorden voor. En toen we maandag terugkwamen van deze situatie, bleek al snel dat er ingebroken was bij één van onze teamleden. Iemand had via een open hek toegang verschaft tot een van de huizen en een laptop en tablet meegenomen.
Al snel bleken we alweer in “zwaar weer” te zitten. Terwijl ik mijn moeder naar het vliegveld bracht, bleken er geruchten te zijn dat onder de groep daklozen, er een aantal mannen waren die regelmatig op ons terrein marihuana rookten. Gedurende de week, waarbij een aantal mannen positief werden getest op het roken van marihuana, kwamen langzamerhand de waarheid naar boven. Langzamerhand, want eerst werd er vooral gelogen en werd er met de vinger naar de ander gewezen. We hadden zelfs een resident, die drie keer een negatieve test produceerde, omdat hij een medicijnbeker met iemand anders zijn urine in zijn onderbroek verborg. Pas vrijdag wisten we met grote zekerheid wat er gebeurd was, hoe lang dit al speelde en wie er bij betrokken was. Vier van de daklozen hebben we daarbij op het matje geroepen, en ja, het vertrouwen is dan even weg.
En als donderslag bij heldere hemel had afgelopen zaterdag weer iemand toegang verschaft tot het Melusi terrein, en weer twee laptops meegenomen van team leden. Terwijl zij als gezin aan het lunchen waren in de keuken, is er iemand via de achterdeur naar binnengelopen om vervolgens op twee kamers de laptops mee te nemen. Het is weer een klap in het gezicht!
De afgelopen dagen zijn heftig, en soms heb je van die dagen. Afgelopen donderdag kregen we een de storm van de eeuw over ons heen. Eigenlijk zou ik deze donderdag mijn moeder terug brengen naar het vliegveld, maar in de ochtend kreeg ze buikgriep en uiteindelijk hadden we rond lunch tijd besloten om haar vlucht een paar dagen uit te stellen. Rond kwart over 7 ‘s avonds, terwijl Elske aan het oefenen was voor worship voor aanstaande zondag, kwam er een stevige storm over. Toen de eerste hagelstenen naar beneden kwamen, wisten we het al: dit is geen normale storm. In korte tijd kwam het water met liters door het plafond naar beneden. De wind knalde de vele hagelstenen tegen het raam aan, waarbij we elkaar nauwelijks konden verstaan en we zelfs dachten dat de ramen uiteindelijk zouden breken. Bliksem en harde donders volgden bijna iedere seconde. Daniel en zijn moeder hadden toen al de emmers en de bakken in de woonkamer en keuken gepositioneerd om zoveel mogelijk water op te vangen. Alle handdoeken kregen snel een plekje op de grond. En drie verschrikte kinderen zaten op de bank, telkens opnieuw te zeggen: papa, daar komt ook water vandaan. In een tijdsbestek van 20 minuten viel 90 millimeter aan regen en hagel naar beneden.
Toen Elske een uurtje later terug kwam, schrok ze erg. Ondertussen was nu de hele keuken en het overgrote deel van onze woonkamer vol met water. Ook ontdekten we dat het lekte in de slaapkamer waar Daniel’s moeder verbleef. Vervolgens was het een paar uurtjes handdoeken uitwringen, en emmers en teilen legen. Om half twaalf ’s avonds toch maar besloten om te gaan slapen en de volgende dag de rest van de schade op te nemen…. En die was groot. Op de missie was een deel van het dak van het verblijf van onze residents afgewaaid. Ongeveer 15 bomen hadden de storm niet weerstaan, waaronder de grote eikenboom bij ons in de achtertuin, die op een haar na net het speelhuisje van de kinderen heeft gemist. Een grote tak van onze Jacaranda boom was op het dak gevallen en dat veroorzaakte het lek in de slaapkamer van Daniel’s moeder. Enige waterschade was ook wel te vinden, met name in de keuken. De buitenlamp was in stukken geslagen, en een stamroos was volledig afgeknapt. En onze tuin en de Melusi groententuin: het leek meer op gehakt!
De morgen besloten we als team een eerste begin te maken om alles op te ruimen. Met 3 kettingzagen werden allereerste de grootste bomen en obstakels weggehaald. Gelijker tijd werden de daken gerepareerd. Een deel van Melusi muur kon het gewicht van een omgevallen boom uiteindelijk niet houden, en viel gedurende de morgen. Al gauw ontstonden grote stapels met takken en stammen van afgezaagde bomen. In de middag kwamen enkele discipelen langs en hielpen ook mee met al het werk. En aan het eind van de dag waren de daken gerepareerd en de meeste grote bomen verwijderd.
Ja, een heftige storm was het, maar alle schade bekeken, is het een wonder dat niemand iets is overkomen. De meeste bomen “schampte” slechts de huizen. En dit verhaal komt allemaal in een heel ander perspectief als je uiteindelijk gedurende de dag hoort dat er een jongeman dood in de rivier is gevonden, een dokter uit het ziekenhuis en nog eens drie kinderen worden vermist, vermoedelijk door de opkomende water meegesleurd en verdronken. Deze kinderen zijn voor ons bekend, zij kwamen vaak naar onze Kids Club en Kids Church. Wat een verdriet voor de betrokken families. Ons medeleven en onze gebeden gaan juist uit naar hen. In Hem vinden wij troost.
Op 4 januari van dit jaar kwam dan eindelijk Daniels moeder aan voor haar eerste trip naar Zuid Afrika. Best spannend want vaak had ze nog niet gevlogen. Voor haar 3 weken verblijf hadden we gekozen om eerst 10 dagen samen op vakantie te gaan, naar twee mooie gebieden niet ver van Johannesburg. Bij haar aankomst verbleven we bij vrienden in Kempton Park, vlakbij het vliegveld. Daarna genoten wij drie dagen van de bergen, de uitzichten en de watervallen nabij Pilgrims Rest en Graskop. In de laatste week verbleven we in onze mooie treetop huis in Marloth Park vlakbij het welbekende Kruger Park. En daar hadden we direct geluk: de eerste twee dieren die we daar spotten zijn de luipaard en de leeuw! We hebben heerlijk genoten van de mooie natuur, en dat levert dus een heleboel, een hele boel, zeg maar heeeeel veeeeel mooie plaatjes op.
PS Mocht je een foto van slechts een boom zien… let op: er zou iets in verstopt kunnen zitten 😉
Afgelopen Kerst werd in onze thuisgemeente Eglesia een filmpje over MYC getoond. We willen jullie die natuurlijk niet onthouden:
Twee weken geleden was er weer een feestelijke doopdienst bij Melusi Fellowship. Maar liefst 14 personen kozen ervoor deze dag gedoopt te worden. Zo waren er dopelingen uit het Melusi team, een aantal van onze daklozen, jongeren van de tiener bijbelstudie groep en een aantal mensen uit het voedsel-voor-werk programma en de outreaches. In de ochtend dienst vertelde ieder dopeling zijn verhaal waarom hij of zij vandaag gedoopt wilde worden. Aansluitend gingen we als hele gemeente naar het zwembad van de middelbare school, alwaar de doopdienst plaatsvond. Al met al een feestelijke dag, die het best verwoord kan worden door onderstaande video!
Vorige week zaterdag mocht Daniel mee naar een ‘lobola’ onderhandeling voor Bonginkosi aanstaande vrouw Nothando. Twee maanden geleden was hun verlovingsfeest en nu was het tijd voor de volgende stap. In de traditionele Zulu cultuur wordt een bruidsschat betaald voor je aanstaande vrouw, en ja dat gaat dan over het aantal koeien. Normaal gesproken is elke vrouw 11 koeien waard, tenzij je een dochter van de ‘chief’ trouwt, dan ben je aanmerkelijk meer koeien kwijt.
Zaterdag ochtend vroeg kwamen we bij eerst bij elkaar in Bonginkosi huis. Hij had twee broers, een vriend (en voorganger), Timon en Julian (short-termers bij Melusi) en mijzelf uitgenodigd om hierbij aanwezig te zijn. Na de kennismaking hebben we gesproken over welke strategie we wilden hanteren. Bongi’s vriend en één van de broers zou de uiteindelijke onderhandelingen uitvoeren. Nadat we dit hadden besproken hebben we gebeden voor een goede afloop hierin.
Vervolgens gingen we naar het huis van de aanstaande bruid, alwaar wij verwelkomt werden in een klein kamertje. Hier zouden de onderhandelingen plaatsvinden. De aanstaande bruidegom mag hier niet bij zijn en bleef samen met Julian in de auto. Eerst kwam de gespreksvoerder van de schoonfamilie vragen wat wij kwamen doen. Na onze uitleg dat we kwamen om te onderhandelen over de bruidsschat, werden de vertegenwoordigers en onderhandelaars van de schoonfamilie erbij geroepen. Allereerst moest de prijs bepaald worden om de onderhandelingen te mogen starten. Nadat dit was gedaan, kwam de aanstaande bruid en een ander jong meisje (haar nichtje). Als familie van de bruidegom moesten we bepalen voor wie we kwamen, en nadat wij de aanstaande bruid hadden aangewezen kon het werkelijke onderhandelen beginnen.
Uiteindelijk wordt hier dan de prijs bepaald van de eerste koeien. In totaal betaald de bruidegom 11 koeien aan de aanstaande schoonfamilie. De prijs voor de eerste koe, die bestemd is voor de schoonmoeder, bepaald de prijs van de daaropvolgende koeien. De tweede koe is voor de schoonvader, en is meestal iets goedkoper. De derde koe en zo verder worden steeds iets goedkoper. Na een uurtje onderhandelen, waarbij steeds opnieuw wordt overlegd met de aanstaande bruidegom die in de auto zit, wordt de uiteindelijke prijs bepaald. En wordt er afgerekend. De afspraak wordt dan in tweevoud op papier geschreven.
Nu mag de aanstaande bruidegom zich ook melden in het onderhandelingskamertje en brengt iemand namens de aanstaande schoonfamilie eten en drinken. Na afloop van de maaltijd verschijnt dan de aanstaande schoonfamilie, en door te buigen accepteren zij het bod en is officieel de ‘lobola’ betaald.
Wat nu nog volgt is de uitwisseling van de cadeaus naar beide families en dan kan de werkelijke bruiloft beginnen. We kunnen haast niet wachten!
De afgelopen maand hebben we een heel aantal bezoekers mogen ontvangen. Ook uit Nederland. Erg leuk, en leerzaam. Sommigen komen een dagje langs, anderen zijn er voor een paar weken. Sommigen om even hallo te zeggen, anderen juist met levensvragen zoals wat is God’s plan in ons leven…
Bij vertrek krijgen we vaak mooie foto’s te zien! Deze foto’s zijn van Niels en Yvonne Verdouw. Eén van onze team members heeft van deze fotoserie een mooie compilatie gemaakt van een aantal outreaches welke zij hebben bezocht. Een mooi inkijkje in onze wekelijkse bedieningen naar de townships.
Op de valreep, tegen het einde van oktober, dan toch nog een nieuwsbrief: vol met nieuws over ons verlof in Nederland, over een vakantie in de regen en de sneeuw, over visa die net op tijd binnenkwam, over een verlovingsfeest, over een groep jongeren uit Johannesburg die vrijuit spreken over hun geloof, over een aanbiddingsfeest met meer dan 300 kinderen en over een zomerse bezoeker.
Genoeg te lezen…. Veel leesplezier gewenst. Nieuwsbrief 29 Oktober 2017
Groetjes
Daniel, Elske, Levi, Sarah en Judah
In de eerste week van oktober mochten we een mooie groep jongeren uit Kempton Park, nabij Johannesburg, ontvangen. In totaal 30 tieners – tussen de 13 en 15 jaar – verbleven in onze twee kampaccommodaties voor een week. Voor deze week had Daniel samen met Pastor Michael van het Kempton Park team een programma opgesteld, met veel outreaches, kinderclubs, een MYC Worship & Workshops dag, het bezoeken van het ziekenhuis, verzorgingshuis, een crisis centrum voor vrouwen en kinderen en een locatie voor mensen met een beperking, allemaal in Dundee en de directe omgeving.
Het programma aan de ene kant, het mooiste van de hele week was toch zeker hoe de jongeren vrijuit over hun geloof praten, hun levensverhaal deelden en vervolgens met de mensen baden. Geen twijfel, geen schroom, nee niks van dat alles. Pastor Michael vertelde later ook dat deze jongelui van jongs af aan al hadden geleerd om hun geloof in praktijk te brengen en hiervan te getuigen. Meerdere keer per jaar neemt Pastor Michael een team jongeren erop uit om een andere kerk of missiepost te ondersteunen. Hij legde hierbij uit: “In een week zoals deze hier leren ze veel meer dan wat je ooit zou kunnen bereiken in een jaar in je jeugdclub”.
Onderstaand filmpje geeft een mooie impressie van de week die we samen mochten hebben met deze jeugdgroep.