Ja, de afgelopen maanden zijn er niet al teveel updates op onze blog. En dat komt omdat we nogal lekker bezig zijn … zeg maar. We hebben weer een nieuwe nieuwsbrief geschreven, en inderdaad een hele lange ook. Er is weer veel gebeurd in een korte tijd, intensief, maar vol energie, omdat de Heere een nieuw ding doet. We beseffen maar al te goed, dat werken in God’s Koninkrijk met veel offers komt, maar o wat zijn we elke dag dankbaar dat we Hem mogen eren met de werk van onze handen hier. Lees hier meer over in onze nieuwe nieuwsbrief.
We hebben intens genoten van een bijzonder mooi en intens verlof in Nederland. Eenmaal terug in Zuid Afrika, was er niet echt tijd om bij te komen. Al vrij snel mochten we de eerste bezoekers uit Apeldoorn ontvangen, de familie Grevers. Erg gezellig om vrienden over te hebben mede ook omdat hun kinderen ongeveer in dezelfde leeftijd vallen als onze kinderen.
In diezelfde week kregen we ook bezoek van onze jeugdgroep van onze zendende gemeente Eglesia ontvangen. Wat een feest! Vele jaren hadden we de wens dat ooit een jeugdgroep van onze gemeente deel mocht nemen aan de verschillende bedieningen die we hier doen. 11 jongeren en 4 leiding kwamen voor twee weken ons team versterken op de outreaches, de kids clubs en de tiener bijbelstudies. In de ochtend ging het jeugdteam aan de slag om het creche gebouw van Mama Maria (een van onze kerk leden) op te knappen en deze te voorzien van een lik mooie verf en een leuke uitnodigende beschildering aan de voorkant. Ook hebben we in de eerste week wat materialen gekocht, zoals bedjes, tafels en stoelen.
Aan het eind van het verblijf hebben we een feestelijke ochtend gehouden bij Mama Maria om te vieren dat de creche geheel vernieuwd was. En wat was Mama Maria blij met het resultaat!
En ja samen met het Nederlandse team hebben we ook nog tijd genomen om het mooie Zuid Afrika te laten zien, zoals de Drakensberg en een game park waar we zochten naar de big5. Al met al een heerlijke tijd samen, waar wij als ook intens van genoten hebben. De foto’s spreken voor zich.
Daar is ie dan weer… een nieuwsbrief. Deze keer aandacht voor de Kids Church (in de townships) en hoe wij Kerst en Oud en Nieuw mee maken. En genoeg andere gebeurtenissen, want er is “Never a dull moment at Melusi”.
Ondertussen hebben we al 43 nieuwsbrieven geschreven. Tja, zomaar een interessant weetje ;-).
De laatste weken en maanden zijn in een stroomversnelling gegaan. Zo zijn we al weer terug in Zuid Afrika, hebben we een 3-jarig visum gekregen en proberen we ons weer “thuis” te voelen. In de laatste nieuwsbrief kunt u weer lezen hoe wij deze laatste periode hebben ervaren.
Enkele maanden geleden hielden we het bijna niet voor mogelijk. Zouden we uberhaupt nog een visum kunnen krijgen? Eerlijk gezegd hadden ze ons verteld dat er geen vrijwilligerswerk visa meer zou zijn… en dan toch!
Afgelopen vrijdag, na nogmaals een erg spannende dag, hadden we dan toch op eens onze paspoorten met visa terug. Net op tijd, want aankomende dinsdag is onze vlucht terug naar huis. Tjonge, in de afgelopen dagen waren er toch weer heel wat scenario’s door het hoofd gegaan. Wat las het niet lukt? Moeten we de vlucht nog een keer verplaatsen? Wat we ook probeerden, we kregen geen antwoorden vanuit de ambassade… en toen opeens, met klein geloof als en mosterdzaadje, toch maar afgereisd naar Den Haag, en terug gekomen met een 3 jaar visa voor het hele gezin.
We zijn overweldigd! Blij en emotioneel! Nederig en verrast!
Aan God alle eer! Wij weten dat dit een gebedsverhoring is! We mogen weer terug naar Melusi voor nog eens drie jaar! Dank U!
In de tijden van Olympische Spelen zijn er vele analyses rondom de sport prestaties van de atleten. Een opvallende was een opmerking van een analiticus die de zinsnede maakte: Strijd maakt sterk! Dit in het licht van atleten die voorafgaand aan de Olympische Spelen door diepe dalen zijn gegaan, om uiteindelijk met het hoogste doel te schitteren op de Spelen.
De zin: “Strijd maakt sterk” deed ons denken aan de moeilijke strijd die wij meemaken! Al enige tijd proberen we een lange termijn visum te krijgen voor onze terugkeer naar Zuid Afrika. En dat ging echt niet gemakkelijk, een opsomming:
Covid perikelen die ervoor zorgde dat instanties onbereikbaar of gesloten waren; documenten die zoek raakten en toch weer gevonden werden; meerdere mededelingen dat long-term visa niet meer verstrekt zullen worden; een toelatingsbrief zodat er wel een visum aangevraagd kon worden maar niemand weet waar deze brief aangevraagd zou moeten worden; een positieve coronatest bij onszelf op de dag van een afspraak (die achteraf vals positief bleek); een auto ongeluk en een keer autopech op de terug weg.
Genoeg om er moedeloos van te worden, en regelmatig zaten we in zak en as. En heel vaak hebben we gezegd, Heer vertelt u ons het maar, we vertrouwen op U.
2 Korinthiers 10 vers 3 (BGT) zegt het zo: “Natuurlijk, ik ben een zwak mens, zoals iedereen. Maar ik doe mijn werk niet met menselijke kracht, ik vertrouw op Gods kracht! God maakt mij sterk.”
Wat een vreugde dan ook om na al deze strijd te kunnen zeggen: Victory is near! Afgelopen donderdag hebben we een interview gehad bij de betrokken instanties en hebben we te horen gekregen dat we nog een vrijwilligerswerk visum mogen aanvragen. Aanstaande woensdag moeten alle documenten ingeleverd worden. Geen garantie dat we ook daadwerkelijk een visum krijgen, maar de kans is wel groot nu wee een aanvraag mogen doen. Wat een vreugde! God is goed! Dit is meer dan hoopvol nieuws na een lange tijd van onzekerheden.
Op een kruispunt is het de bedoeling dat je stil staat en je opties overweegt. Welke kant moeten we op, wat zegt de Heer tegen ons. Het vraagt om een luisterende, afhankelijke houding naar Hem die ons richting geeft. Stil staan is iets wat vele van ons, en zo ook wij niet meer gewend zijn om te doen. We willen vooruitgang, resultaat en productiviteit. En toch staan wij nu op zo’n kruispunt waar van ons gevraagd word om stil te staan en de tijd te nemen om te luisteren welke kant we op mogen gaan. Deze tijd heeft ons terug gebracht naar twee scenario’s. Scenario 1 houd in dat we – zo de Heer wil – voor 20 augustus alsnog een visum aanvraag kunnen doen en met dat visum voor langere tijd terug kunnen naar Melusi. We wachten nu nog op uitsluitsel van binnenlandse zaken in Zuid Afrika of we een aanvraag mogen doen of niet. Scenario 2 is dat we voor 20 augustus niks horen of geen visum aanvraag kunnen doen. De consequentie hiervan is dat we op een toeristen visum voor een aantal weken naar Melusi zullen teruggaan, om daar ons werk af te ronden en afscheid te nemen van alles wat ons lief is. Op 21 september DV vertrekken we sowieso naar Zuid Afrika, met of zonder visum. Welk scenario het dus wordt is nu dus nog onzeker. We merken in ons hart dat we nog erg worstelen met scenario 2. En toch weten we vast en zeker dat als onze Hemelse vader de richting voor ons als gezin verandert, we het beste afzijn aan Zijn zijde. Het draait immers niet om onze wil maar om Zijn wil.
Het is alweer eind september. Ondertussen zijn we alweer 6 weken in Nederland. Na een enerverende repartrierings vlucht, een aantal weken leven in dozen en koffers, en twee weken heerlijke nazomer vakantie in Frankrijk, zijn we nu echt even aan het landen. Sinds afgelopen weekend hebben we ook een vast – tijdelijk adres. Tot het eind van het jaar kunnen we verblijven aan het Kasteel in Apeldoorn. Levi, Sarah en Judah gaan weer gewoon naar school De Sjofar, en genieten hier ontzettend van. Jefta mag nog lekker even bij papa en mama blijven.
Aan ons wordt met grote regelmaat gevraagd of we al weten wanneer we terug naar Zuid Afrika gaan. En eerlijk gezegd, het is de vraag die we op dit moment niet kunnen beantwoorden. Wij hopen echt dat we ergens rond december / januari terug mogen naar huis. Maar daarvoor moeten de grenzen van Zuid Afrika open gaan. Er zijn positieve ontwikkelingen gaande, maar aan de andere kant zien we dat de Covid19 pandemie in Europa (en ook Nederland) weer juist de verkeerde kant opgaat. Het wordt dus nog even afwachten wat we kunnen doen, en wanneer het het juiste moment is om het vrijwilligerswerk visum weer aan te vragen.
Tot die tijd: even genieten van het mooie wat Nederland te bieden heeft. En gelukkig hebben we daar de laatste weken aardig wat mooi Afrikaans weer bij!
We hebben de afgelopen maand voor een lastige keuze gestaan. Dit jaar zouden we met een kort verlof naar Nederland komen om nieuwe visa aan te vragen. Ondertussen weten we dat alles anders is gelopen met Covid19. Eerst hebben we dit verlof gepland in juni uitgesteld naar augustus. Maar, zoals het nu blijkt kunnen we niet voor een kort verlof naar Nederland. De grenzen van Zuid Afrika zijn al sinds eind maart potdicht en dat zal zeker nog maanden kunnen duren. En de enige manier om het land nu uit te komen is door middel van repatrieringsvluchten.
Zaterdag 8 augustus zitten wij dan, zo de Heer wil, op de repatriëringsvlucht van Johannesburg naar Amsterdam. En zoals het nu lijkt niet voor de korte termijn, maar voor een lang verlof. We willen niet met een verlopen visa in Zuid Afrika verblijven (we hebben eerder gezien dat dit vaak niet goed uitpakte, en mensen voor 5 jaar verboden werden om weer naar Zuid Afrika te gaan). Ook is het beter voor de kinderen als ze een tijdje weer naar school gaan in Nederland. Hier zijn de scholen weer opnieuw dicht gegaan, en de verwachting is dat er dit jaar niet al te veel onderwijs meer wordt gegeven.
Vorige week hebben we de knoop definitief doorgehakt, toen bleek dat er in Zuid Afrika geen verbeteringen op komst zijn. De keuze was niet zo eenvoudig want het betekent ook wel wat: je laat alles achter in Zuid Afrika, je thuis, het team, de mensen die je helpt en dient. We zullen dus ook met een dubbel gevoel in het vliegtuig zitten. En daarnaast, je kan niet toeleven naar een langer verlof. Veel zaken moesten natuurlijk nog geregeld worden. Samen met onze thuisfront commissie hebben we een tijdelijk huis gevonden. We kunnen wel zeggen op wonderbaarlijke wijze. Ook het regelen van de vliegtickets voor de repatrieringsvlucht verliep uitermate gemakkelijk. Ja, alles kost extra, maar we hebben ervaren dat God met ons meegaat. Hij is getrouw!
EN dan…. bij aankomst mogen we eerst twee weken in zelfisolatie in Daniels ouderlijk huis, en daarna zijn we een paar dagen bij Ingmar en Ida Ezinga. Vanaf het laatste weekend van augustus hopen we even twee weken bij te komen van alles en even weg te zijn, om rust te zoeken.
Een lied wat ons de afgelopen maanden bij heeft gestaan is deze: U geeft rust (door alles heen) van gezamenlijke kerken, gezongen tijdens de lockdown:
