Alweer een tijdje stil op onze blog, en wel met een reden. Wat waren wij eind april zo blij dat onze (schoon) ouders (Elske’s ouders) langskwamen, en dat we samen met hen mochten genieten van twee weken vakantie! Maar gedurende de vakantie kwamen zorgelijke berichten binnen rondom de gezondheid van Daniels vader, en in de tweede week moest Daniel dan ook met spoed terugvliegen om afscheid te nemen van zijn vader. Een emotionele achtbaan volgde. De vakantie werd afgebroken, met spoed werd alles geregeld om eerst Daniel en later Elske en de kinderen over te vliegen naar Nederland. Donderdag – Hemelvaartsdag – kwam Daniel in Nederland aan, en in de nacht van donderdag op vrijdag overleed Daniel’s vader. Een heftige, hectische en emotionele periode. Toch in dit alles hebben we ook God’s uitgestrekte hand gezien. Vele dingen zijn op een bijzondere mooie manier ‘geleid’. Hoe moeilijk ook, het verlies en het gemis is groot natuurlijk, maar in deze dagen merken we dat we gedragen zijn door Hem!
Hieronder vinden jullie ook mijn herinneringen aan mijn vader, waarin de laatste 24 uur ook een centrale rol heeft.
En daar sta je dan! Bij de dankdienst van mijn papa. Tijd voor enkele mooie en leuke herinneringen aan mijn vader, en dat zijner velen. Papa was een lieve en zorgzame man en vader. Maar hij had ook een aantal bijzondere eigenschappen die toch ook wel de moeite waard zijn om te vertellen:
- Wilde je mijn vader hard zien rennen – natuurlijk toen hij nog gezond was – geef hem en zijn twee zoons een vlindernetje en een bloemenweide, en zowaar hij sprint de 100 meter onder de 10 seconden.
- Wilde je mijn vader even kwijt, ga dan bergwandelen en geef hem een videocamera in zijn hand. Met zoveel natuurschoon moest alles wel gefilmd worden. Terwijl wij allang bij de hut aan de Gulaschsuppe en Spezi zaten, kwam hij nog eens aan. De videocamera werd dan ook al gekscherend zijn ‘tweede vrouw’ genoemd.
- Wilde je mijn vader verward zien, koop dan dezelfde stereotoren als je vader. Terwijl je vader dan net luistert naar zijn favoriete muziek door de koptelefoon, ga jij dan bovenaan de trap zitten en druk je met de afstandsbediening zijn hele stereo toren uit. Daarna even je lachen inhouden, als vervolgens je vader op alle knoppen gaat drukken, de stekker controleert en aan Ria vraagt: wat is er toch met dat gekke ding?
Mooie herinneringen, maar de beste herinnering was dan toch wel van de laatste 24 uur.
Vorige week woensdag – terwijl ik naar de gate van het vliegtuig liep – gaf ik nog via de whatsapp naar David mijn laatste woorden door. Papa, ik ben trots op je, ik hou van je en ik hoop je morgen nog zo graag te zien. Mocht dat niet meer zo zijn, dan zien we elkaar weer bij onze Hemelse Vader. Papa, je hebt nu moedig gestreden. Hij belooft je nu rust en vrede. En als het kan broer, kan je dan ook Psalm 23 voorlezen aan papa, de Heer is mijn Herder. Ik sloot het bericht af: ik ga alles proberen om nog een vlucht eerder te vertrekken uit Johannesburg.
En dan zit je in het vliegtuig tussen hoop en vrees. Zal ik mijn vader nog mogen zien voordat hij naar Zijn Hemelse Vader gaat. Wat ging het toch allemaal snel in die laatste dagen. Vele uurtjes van gebed volgde, en niet alleen van mij maar ook van het team uit Zuid Afrika, van familie en vrienden in Nederland en vrienden in Australië. Iedereen bad dat er nog tijd zou zijn, zodat ik dat mijn vader kon zien en afscheid kon nemen.Â
En een wonder geschiedde. Nadat ikzelf al op wonderlijke wijze nog een vlucht eerder kon vertrekken, kwam ik donderdag morgen – Hemelvaartsdag – om half elf in het ziekenhuis aan. En wie tref ik rechtop aan in zijn bed: mijn Vader. Na een warme knuffel aan papa en mama, kwam David ook direct erna, en hebben wij als gezin mogen danken en bidden. Danken omdat we weer als gezin bij elkaar waren, maar ook bidden voor rust en vrede in alles wat komen ging. De hele dag had mijn vader praatjes, en het was goed om hem zo goed te zien. We hebben die dag ook nog uitgebreid stil gestaan bij deze dankdienst, zodat wij zijn invulling eraan mochten geven. Hij sprak vaak over dat Hij zijn Hemelse Vader zou gaan zien. Met bezoek getuigde mijn vader continu. Hij was klaar voor zijn Hemelse Vader.
’s Avonds gingen mij vader en moeder ook rustig slapen. Voor mijn broer en ikzelf dan ook de tijd om afscheid te nemen in de trend van: rust nu maar even uit, we zien je morgen weer! Iets na middernacht werd hij wat onrustig, en na eerst kalmeringsmiddel geprobeerd te hebben, werd even later de dokter bij geroepen voor wat slaapmiddel. Net nadat hij dat had gekregen gleed hij al weg. Mama was hierbij, maar het ging zo snel, dat mijn broer en ik al veel te laat in het ziekenhuis aankwamen.
Het is goed zo! Wij hebben God aan het werk gezien in de laatste dagen en uren van zijn leven. Zijn hemelvaart werd net niet op Hemelvaartsdag, maar wij weten dat dat de plek is waar we onze vader weer mogen ontmoeten. Tot weerziens papa!
Nee, het is niet makkelijk geweest. En aanstaande donderdag vliegen we weer terug naar Zuid Afrika. Oef, wat een dubbel gevoel. Maar wat een troost dat mijn vader nu is waar hij zo graag wilde zijn, bij zijn Hemelse Vader.
