Alles in mij schreeuwde NEE! Geef niet op, je bent nog maar 25 jaar, je hebt een dochtertje die je nodig heeft, we kunnen samen vechten voor je herstel! Wat een gevoel van machteloosheid overviel me toen ik deze reactie kreeg nadat ik, na een dag werken in het Care Centre, de vraag stelde wat deze jonge meid wilde. Hoe kan een jonge meid de dood verkiezen boven het leven?
Ze heeft gevochten, gehuild, gestreden om beter te worden maar haar ziektes waren te sterk voor haar fragiele, met AIDS besmette lijf. En toen gaf ze op. Ik zag het gebeuren met tranen in mijn ogen. Ze was moe van het strijden. Ik wilde niet dat ze opgaf, ze moest vechten tegen de ziekte, God bidden om in haar leven vrede en genezing te brengen. Opgeven zou geen optie moeten zijn voor een meid van 25 jaar. Dag in dag uit probeerde we als team haar op te beuren, hoop te geven, liefde te geven maar ze had haar ‘besluit’ al gemaakt.
En toen kwam het moment dat ik besefte dat ik haar moest loslaten. Ik ging beseffen dat ik niet alleen kon vechten voor herstel. En toen kwam de vraag in me op: ‘maar als ze overlijd, zal ze dan wel bij Jezus in de hemel zijn’?
Wederom herinnerde God me eraan dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om mensen te bekeren, maar om ze lief te hebben, zoals God mij heeft liefgehad. En dat geeft rust, want ik weet zeker dat we als Care Centre team haar hebben liefgehad en haar mochten vertellen over haar hemelse Vader die zoveel van haar hield dat Hij zijn Zoon voor haar gegeven heeft.