We doen het bijna maandelijks… afscheid nemen van dierbare mensen op het zendingsveld. De tijd zit erop, ze gaan weer naar huis. Afgelopen maand mochten we ook weer afscheid nemen. Eerst van een short termer met de naam Anna. Een zeer innemende meid, die diep ontroerd was toen ze hier vertrok. Wat wilde ze graag blijven en wat is ze toch een kanjer. Haar vertrek zorgde voor veel gevulde zakdoekjes.

Afgelopen maandag mochten we weer afscheid nemen van opa en oma. Elske’s ouders waren 4 weken bij ons, en het was een bijzondere goede tijd samen. En dan dat onvermijdelijke moment om elkaar weer los te laten. Na al die jaren denk je dat het wel mee zal vallen. Toen wij naar Zuid Afrika vertrokken op 9 november 2011, schreef ik al een blog over afscheid nemen… en voor het loslaten.

Nu, ruim 8 jaar later is dit nog steeds ontzettend moeilijk. Afscheid nemen gaat diep zitten. In je binnenste. Soms zorgt het voor onrust, voor verdriet, voor pijn. Los laten is gewoon echt niet leuk. En toch, ondanks alles is er een enorme vrede, een rust en een troost, wetende dat God ons juist in dit soort momenten bijstaat. Dan toch elke keer maar weer terug naar onze teksten in Psalm 84, die we meekregen toen we het avontuur naar Zuid Afrika begonnen:

Want God, de HEER, is een zon en een schild. Genade en glorie schenkt de HEER, zijn weldaden weigert hij niet aan wie onbevangen op weg gaan. HEER van de hemelse machten, gelukkig de mens die op u vertrouwt.

Juist nu de kinderen ook steeds meer gaan beseffen wat het betekent om afscheid te nemen wordt het steeds lastiger. De dag dat ik opa en oma naar het vliegveld bracht, liet Judah (4 jaar) duidelijk merken dat hij heel boos op mij was, dat ik opa en oma had weggebracht. Levi (9 jaar) en Sarah (7 jaar) verwerken het weer op hun eigen manier; Sarah vooral chagrijnig, en Levi vooral verdrietig. Afscheid nemen zal nooit makkelijker worden. Los laten is verschrikkelijk, maar “part-of-the-deal”.