“Mama, alles ziet er hier zo oud uit en de mensen lopen maar gewoon over de straat”

Opeens sta ik (Elske), samen met Levi en Sarah, als enige westerlingen in een gebied waar het zwart ziet van de mensen. Tsja, de kids zijn het afgelopen jaar zo gegroeid dat ze nieuwe school schoenen nodig hebben. Dit is nogal specifiek aangezien het onder het school uniform moet passen. Vandaar dat we ons op deze plek bevinden. Ik neem Sarah aan de hand, om er zeker van te zijn dat ik haar niet kwijt raak en ik verlies Levi niet uit het oog. Bespeur ik daar een gevoel van ‘onveiligheid’ bij mezelf? Dit is immers een gebied waar je liever niet komt als blanke.

Maar ja, zonder passende schoolschoenen mogen de kids niet naar school. Toch maar doorlopen en af en toe de mensen groeten in hun eigen taal. Dat helpt, mij… denk ik… Het is confronterend om te beseffen hoe onveilig ik me voel, dat jaar weg zijn heeft toch echt wel impact gehad. We wennen langzaam weer aan de andere kant van de wereld. Confrontaties zoals deze horen daar ook bij. De westerse wereld en de Afrikaanse wereld zijn niet te vergelijken. We zijn weer vreemdelingen in ons eigen thuis.

De kids lopen even later trots met hun nieuwe schoolschoenen de winkel uit, klaar om weer te beginnen op school. Sarah weer aan moeders hand en Levi in mijn kielzog. Veilig in de auto weer, terug in het verkeer waar iedereen zomaar over straat loopt.